ΥΠΟΓΕΙΟ 2

Εσύ ξέρω τι φοβάσαι,
σ' αυτό το υπόγειο εδώ
μη τύχει και ο καθρέφτης
Προς το μέρος σου γυρίσει.
Και δεν ξέρεις σε πόσα
Κομμάτια σε σπάει
Όταν εσένα κοιτάει
Κι είναι η σείρα σου,
Το ξέρεις, δεν μπορείς
Να του ξεφύγεις.
Με βασάνισε πολύ
Γιατί μου έδειχνε αλήθειες
Που είχα μάθει να κρύβω.
Κι έπρεπε πάλι να σκάψω
πάλι στο ίδιο το υπόγειο
Πιο βαθειά όμως τώρα
Με τα χέρια να ματώνουν
Γιά να τις ξαναβγάλω.
Μόνο που αυτή τη φορά
Τις ακουμπάω ανάμεσα μας
Κι εσύ μου μιλάς
Με μάτια κλειστά,
Τα ίδια να λες
Και να μη θες
Να σ' ακουμπάω μ' αυτά χέρια
Ζήτησες παλι όμορφα
Να μου τα φτιάξεις

-ξέρεις όπως παλιά-

Να σβησεις τα σημάδια

γιατί σου θυμίζουν εσένα

ΥΠΟΓΕΙΟ 1

Αυτό το υγρό υπόγειο
με το στρώμα και τον καθρέφτη
που μπήκα για να κρυφτώ
καλά σε βόλεψε.
Ότι έπρεπε να κάνεις για μένα
λες πως το έκανες.
Κι εγώ περπάταγα,
με έβλεπες,
με την σιδερένια μπάλα
της αγάπης σου
σε πυρωμένους δρόμους,
Εκεί που εσύ δεν ήθελες.
Κι αρρώσταινα από την υγρασία.
Στο υπόγειο,
Με τα τζάμια τα σπασμένα.
Πόναγα με τα βασανιστήρια του
Αλλά ήμασταν καλά!
Όλα ήταν καλά,
Όσο άντεχα χωρίς να μιλάω.
Πως να βγάλω κουβέντα
όταν όλα γύρω σου
μου φωνάζαν πως φταίω;
Εγώ φταίω που πονάω, πονάς, πονάει.....
και πάλι άχνα δεν έβγάλα
που τους εφιάλτες και τις ενοχές
στο κεφάλι μου αδειάζες
Απλά, πήγαινα πιό κάτω.
Έσκαβα με τα νύχια το υπόγειο
Κάθε νύχτα όταν εσύ δεν έβλεπες.
Και το πρωί τα νύχια μου τα έβαφες,
να φαίνονται πόσο ωραία είναι.
Σαν κάτι να περίμενα. Εσύ;

ΖΕΣΤΗ

Η ζέστη της κυλούσε μέσα μου

Τροφή κάθε αισθήματος,
Πιο φωτεινό απ’ τον Ηλιο
Πιο μακρινό απ’ τον Πλούτωνα.
Κι ήταν μέσα μου, ναι,
Ακόμη την αισθάνομαι
Να ζεσταίνει κάθε μου κύτταρο,
Να χαϊδεύει τα νεύρα μου
Να φιλάει το μυαλό μου
Τόσο απαλά και να χάνομαι.
Με καληνύχτιζε σιωπηλά,
Ένας άπιαστος, ασύγκριτος
Αθέατος, ονειρικός έρωτας,
Μια ηδονή, ταξίδι στο σύμπαν
Κι εγώ στο κέντρο
Ο μοναδικός θεατής,
Ο μοναδικός εραστής.

  (Άντες)