σ' αυτό το υπόγειο εδώ
μη τύχει και ο καθρέφτης
Προς το μέρος σου γυρίσει.
Και δεν ξέρεις σε πόσα
Κομμάτια σε σπάει
Όταν εσένα κοιτάει
Κι είναι η σείρα σου,
Το ξέρεις, δεν μπορείς
Να του ξεφύγεις.
Με βασάνισε πολύ
Γιατί μου έδειχνε αλήθειες
Που είχα μάθει να κρύβω.
Κι έπρεπε πάλι να σκάψω
πάλι στο ίδιο το υπόγειο
Πιο βαθειά όμως τώρα
Με τα χέρια να ματώνουν
Γιά να τις ξαναβγάλω.
Μόνο που αυτή τη φορά
Τις ακουμπάω ανάμεσα μας
Κι εσύ μου μιλάς
Με μάτια κλειστά,
Τα ίδια να λες
Και να μη θες
Να σ' ακουμπάω μ' αυτά χέρια
Ζήτησες παλι όμορφα
Να μου τα φτιάξεις
-ξέρεις όπως παλιά-
Να σβησεις τα σημάδια
γιατί σου θυμίζουν εσένα
