LoureedasRules

Loureedas Rules

Loureedas Rules
Loureedas Rules

Αχ!!! ΜΟΥ 'ΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΠΟΝΤΟΣ



Όπως είπε και μια σοφή φίλη μου, δες την καλή πλευρά της εποχής και των μέτρων κι άσε τους άλλους τους μίζερους να βρίζουν και να βγαίνουν στους δρόμους μέσα στην ταλαιπωρία.
Το καλό μας θέλουν και να γίνουμε καλοί άνθρωποι, "είναι επιτυχία για τον τόπο μας" που μπήκαμε στο Δ.Ν.Τ. όπως είπε κι ένας ευτραφής πολιτικός που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά του. Όπως και με τα μέτρα για το τσιγάρο, πάρθηκαν γιατί μας θέλουν υγιείς. Με βαρβάτους τους άντρες -γιατί ως γνωστό κάνει ΚΑΙ κακό στη στύση- ... θα γίνουμε ένας σεξουαλικώς υγιής λαός. Σκεφτήκανε εμάς τις γυναίκες, πόσο κακό κάνει στην επιδερμίδα... Τον αντισεξουαλικό τσιγαρόβηχα και τη μυρωδιά που τα πας; Έτσι λοιπόν, τα νέα μέτρα έχουν καλό σκοπό, θα κόψουμε το φαγητό, άρα θ' αδυνατίσουμε. Όλοι θα φτάσουμε στο επιθυμητό για κάθε μοντέλο νούμερο 0. Θα μοιραζόμαστε τα ρούχα των φίλων, των συντρόφων μας. Είπα "μοιραζόμαστε", η μαγική λέξη... όλα θα τα μοιραζόμαστε. Από το καλοκαίρι και μετά ήδη γύρω στους έξι φίλους μου αποφασίσανε να αφήσουν τα σπίτια τους και να πάνε να μείνουν με άλλους φίλους. Άλλοι πάλι μεσήλικες μετακομήσανε στης μανούλας το ζεστό σπιτάκι... ναι, ναι, θα μας φέρει πιο κοντά το αισθάνομαι. Κι εγώ! έτσι μου 'ρχεται να δεχτώ την πρόταση του φίλου μου, που μένει με τα δυο (πολύ σπαστικά) παιδιά του, για να αισθανθώ αυτήν την ζεστασιά της οικογένειας και του γεμάτου σπιτιού. Δεν είναι βέβαια αυτός ο λόγος -χέστηκα για το γεμάτο σπίτι, τόσα χρόνια viva la bakouration,- αλλά η τσέπη που αδειάζει τόσο, που το χέρι μου πιάνει μπούτι όταν το βάζω μέσα. Αλλά δεν με νοιάζει και ξέρω πως είναι για καλό. Σε λίγο καιρό θα ξανασκεφτούμε και τα κοινόβια, ότι ζηλεύαμε δηλαδή που τα ζήσανε παλιά μερικοί πολύ cool τύποι.
Δεν θα μιλάω πολύ στο τηλέφωνο άρα όπως λένε κι αυτοί που ξέρουν δεν θα ρουφάει από το έξυπνο κεφάλι μου την ενέργεια και σου νεκρώνει κύτταρα του εγκεφάλου, όπως λένε το ίδιο κάνουν και τα ναρκωτικά, -αλλά και οι ξανθές βαφές, ενίοτε. Και είναι κι ακριβά -και τα ναρκωτικά και οι βαφές. Όποτε, πάλι για το καλό μου.
Κομμένο και τ' αυτοκίνητο, μόλις τώρα μου δώσαν κατάλαβα πόσο κακό κάνει κι αυτό, η οδήγηση κάνει τσατάλια τα νεύρα αλλά υπάρχει και η περίπτωση να σε τρακάρει κάποιος ή να το βάλει φωτιά κάποιος ρε παιδί μου - τόσα ακούμε και βλέπουμε στην τηλεόραση- και να μην σου αφήσει και σημείωμα, έτσι κάνουν αυτοί, έμαθα.
Τους φρεντοτσίνο έξω με όλους τους χαραμοφάηδες που λένε συνέχεια χαζά και γελάνε; Όχι ... ελληνικό καφέ σπίτι, το πολύ πολύ καλώ και μια φίλη που να ξέρει να "τον λέει" και να περάσουμε μέλι. Η διασκέδαση και η ενημέρωσή μου θα είναι από το μαγικό κουτί της τηλεόρασης που τόσα χρόνια περιφρονούσα με τις εξόδους μου και τα περιοδικά. Θα μάθω έτσι να μαγειρεύω (τουλάχιστον θεωρητικά) κι ό,τι χρήσιμο μπορείς να φανταστείς, όπως ποιο θα είναι το επόμενο είδωλο της χώρας, ποιος εγχώριος σταρ χορεύει καλά, ποιος παντρεύεται, ποιος χωρίζει, που έφαγε, τι έφαγε, με ποιον έφαγε και γιατί το έκανε αυτό ο κ.Κάποιος κι έτσι θα έχουμε καυτά θέματα να συζητάμε με τις φίλες στον καφέ που θα έρχονται να πίνουν σπίτι ή θα πηγαίνω εγώ στο δικό τους.
Φαντάζομαι πόσο άσχημα θα περνάνε οι πλούσιοι που θα είναι ακόμα κολλημένοι στις παλιές τους συνήθειες, τι βαρετό!

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕΣΑ

Αυτό το σκοτεινό κι υγρό δρομάκι μας ένωνε
Κάθε μέρα το παίρναμε κι οι δυό
Για να μας πάει το ίδιο μακρινό ταξίδι
Εκεί που θέλαμε να ζούμε με πάθος
Χωρίς να βγαίνουμε έξω στον κόσμο,
Να φεύγουμε από τον εαυτό μας μόνο
Και να μας βλέπουμε από κάποιο σύννεφο
Εμένα εδώ κι εσένα δίπλα εκεί
Να αγαπιόμαστε και να μισιόμαστε μαζί
Χωρίς να μας καίγεται καρφί
Αν και πότε θα φανεί, πως είναι λάθος.
Σου έδινα το χέρι μου να κρατήσεις
Μα εσύ το πλήγωνες κάθε μέρα πιο πολύ
Κι οι μέρες γίναν μήνες, χρόνια
Έμαθα να πληγώνομαι μόνη
Και να παίζω χάνοντας τον έλεγχο
Να πέφτω να χτυπάω και ν' αντέχω.

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

yellow lines
Τι να σου πω πριν φύγω δεν ξέρω
κι απλά σε ρωτάω ποιόν δρόμο να πάρω
θελω κι εγώ να φύγω από εδώ
θέλω να πάω και να φτάσω αλλού
μεσ το ποτάμι να βαφτίσω το νου
και όποια κατάρα από μέσα να βγάλω
Να ξεράσω ότι έχει μείνει λειψό
που τυραννάει την ψυχή, το μυαλό
από έναν έρωτα ατέλειωτο και τυφλό
στα σκοτάδια το σώμα έχει αιχμάλωτο
ψάχνει και βρίσκει τις πληγές
που μπροστά του ξεγυμνώνονται
με νύχια τις ξύνει δυνατά, να πονά
Πως μεγαλώσαμε κι εσύ κι εγώ
πως βάρυνε τόσο η καρδιά
μετά από πόσες ανείπωτες σκέψεις
που πονάνε φτάσαμε ως εδώ.
Προσπαθώ μάταια να τις μετρώ.
Πάνω στο σώμα αυτό λέω προσευχή
Ξέρω πως όλη η αγάπη είναι μέσα εκεί
Άλλο δεν θα περιπλανηθώ
Να βρω ένα τρόπο να σε πονάω
Έψαχνα από τότε που βγήκα
Μέσα από κείνο το σάρκινο σακί
Να κόψω αυτό το σκοινί από δέρμα,
Που με σερνει κάτω από ματωμένο αιδοίο
Κλείνω τα μάτια και σκόνες σκορπάω
Μη δεις πως με φέρανε οι άλλοι
Πως με βιάσανε στο δικό σου κρεβάτι
όταν ξέχνούσα να κάνω προσευχή το βράδι

ΓΥΡΩ ΣΟΥ

Η ύπαρξη μου
Στα δυο χωρίζεται
Και σε ακολουθεί,
Βήμα προς βήμα
Στην καταστροφή.
Καταστρέφεσαι
Και καίγομαι μαζί σου στις στάχτες.
Βρίσκομαι μέσα στις μικρές
Και στις μεγάλες σου απάτες.
Είμαι ο ρυθμός στο κορμί
Που μέσα του βρίσκεσαι
Έχω μαζί μου το μυαλό
Που μαζί του ξυπνάς το πρωί.
Είμαι τυλιγμένη γύρω σου
Μπρος στην κάθε σου ηδονή,
Ο πόνος στη ματιά σου
Τις ώρες τις γεμάτες οδύνη

ΣΤΑΧΤΕΣ

Δεν πρόλαβα το τραίνο,
μαζί δεν φύγαμε
και δεν θα φτάσουμε
μαζί στο τέλος.
Έμεινα να μαζεύω
στάχτες από σελίδες
γραμμένες με της καρδιάς μας το αίμα.
Το ρεύμα απ' το ανοιχτό παράθυρο
σκόρπισε τις στάχτες παντού
Θέλω να ξεσπάσω τώρα,
να κλάψω δυνατά,
να πιω πολλά ποτά,
το σπίτι να το κάψω.
Έλα και πάρε με μαζί σου
Μη μ' αφήνεις μόνη
Δεν μου 'μεινε δύναμη
Άλλη για να φωνάξω
δες πως η ματιά μου λυώνει
Μπρος σ' αυτον τον εφιάλτη
Που δεν έχει χώρο για συγνώμη
Μπες μέσα μου
Θέλω να κλάψω πάλι

ΑΙΜΑ

so sad
Δεν με φέρνει τίποτα πίσω
είμαι πάνω πάλι
στο σκονισμένο σου σώμα
αυτό που ερωτεύτηκα
με τον πιο άρρωστο έρωτα
από τόσο δα μωρό
όταν βγήκα στον κόσμο
απ τον σάρκινο σάκο
χωρίς της ανάσας το λυγμό
με ένα βλέμα θολό
το αίμα ακόμα φρέσκο
είναι από πληγες
που από τότε ανοίγω

ΚΥΚΛΟΣ

Τόσα ζόρια σε κρατάνε δεμένο
στο πίσω το βαγόνι του τρένου
σ' ενα σταθμό σταματημένο
που δεν θα σε πάει πουθενά.
Να κρατάς προσπαθεις
ανοιχτά τα μάτια,
μη κοιμηθείς
και δεν σηκωθείς, να σταθείς
όρθιος ξανά στα πόδια.
Μη κάνεις το λάθος κι αφεθείς
Στα χέρια του ξανά
Ξεσκονίζεσαι για να φύγεις
Αλλα πάλι μένεις
Ο ζυγός έγινε πιο βαρύς
και ξαναπέφτεις.
Αυτός ο κύκλος κρατάει αιώνα.