ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

Τι να σου πω πριν φύγω δεν ξέρω
κι απλά σε ρωτάω ποιόν δρόμο να πάρω
θελω κι εγώ να φύγω από εδώ
θέλω να πάω και να φτάσω αλλού
μεσ το ποτάμι να βαφτίσω το νου
και όποια κατάρα από μέσα να βγάλω
Να ξεράσω ότι έχει μείνει λειψό
που τυραννάει την ψυχή, το μυαλό
από έναν έρωτα ατέλειωτο και τυφλό
στα σκοτάδια το σώμα έχει αιχμάλωτο
ψάχνει και βρίσκει τις πληγές
που μπροστά του ξεγυμνώνονται
με νύχια τις ξύνει δυνατά, να πονά
Πως μεγαλώσαμε κι εσύ κι εγώ
πως βάρυνε τόσο η καρδιά
μετά από πόσες ανείπωτες σκέψεις
που πονάνε φτάσαμε ως εδώ.
Προσπαθώ μάταια να τις μετρώ.
Πάνω στο σώμα αυτό λέω προσευχή
Ξέρω πως όλη η αγάπη είναι μέσα εκεί
Άλλο δεν θα περιπλανηθώ
Να βρω ένα τρόπο να σε πονάω
Έψαχνα από τότε που βγήκα
Μέσα από κείνο το σάρκινο σακί
Να κόψω αυτό το σκοινί από δέρμα,
Που με σερνει κάτω από ματωμένο αιδοίο
Κλείνω τα μάτια και σκόνες σκορπάω
Μη δεις πως με φέρανε οι άλλοι
Πως με βιάσανε στο δικό σου κρεβάτι
όταν ξέχνούσα να κάνω προσευχή το βράδι

ΓΥΡΩ ΣΟΥ

Η ύπαρξη μου
Στα δυο χωρίζεται
Και σε ακολουθεί,
Βήμα προς βήμα
Στην καταστροφή.
Καταστρέφεσαι
Και καίγομαι μαζί σου στις στάχτες.
Βρίσκομαι μέσα στις μικρές
Και στις μεγάλες σου απάτες.
Είμαι ο ρυθμός στο κορμί
Που μέσα του βρίσκεσαι
Έχω μαζί μου το μυαλό
Που μαζί του ξυπνάς το πρωί.
Είμαι τυλιγμένη γύρω σου
Μπρος στην κάθε σου ηδονή,
Ο πόνος στη ματιά σου
Τις ώρες τις γεμάτες οδύνη

ΣΤΑΧΤΕΣ

Δεν πρόλαβα το τραίνο,
μαζί δεν φύγαμε
και δεν θα φτάσουμε
μαζί στο τέλος.
Έμεινα να μαζεύω
στάχτες από σελίδες
γραμμένες με της καρδιάς μας το αίμα.
Το ρεύμα απ' το ανοιχτό παράθυρο
σκόρπισε τις στάχτες παντού
Θέλω να ξεσπάσω τώρα,
να κλάψω δυνατά,
να πιω πολλά ποτά,
το σπίτι να το κάψω.
Έλα και πάρε με μαζί σου
Μη μ' αφήνεις μόνη
Δεν μου 'μεινε δύναμη
Άλλη για να φωνάξω
δες πως η ματιά μου λυώνει
Μπρος σ' αυτον τον εφιάλτη
Που δεν έχει χώρο για συγνώμη
Μπες μέσα μου
Θέλω να κλάψω πάλι

ΑΙΜΑ

Δεν με φέρνει τίποτα πίσω
είμαι πάνω πάλι
στο σκονισμένο σου σώμα
αυτό που ερωτεύτηκα
με τον πιο άρρωστο έρωτα
από τόσο δα μωρό
όταν βγήκα στον κόσμο
απ τον σάρκινο σάκο
χωρίς της ανάσας το λυγμό
με ένα βλέμα θολό
το αίμα ακόμα φρέσκο
είναι από πληγες
που από τότε ανοίγω

ΚΥΚΛΟΣ

Τόσα ζόρια σε κρατάνε δεμένο
στο πίσω το βαγόνι του τρένου
σ' ενα σταθμό σταματημένο
που δεν θα σε πάει πουθενά.
Να κρατάς προσπαθεις
ανοιχτά τα μάτια,
μη κοιμηθείς
και δεν σηκωθείς, να σταθείς
όρθιος ξανά στα πόδια.
Μη κάνεις το λάθος κι αφεθείς
Στα χέρια του ξανά
Ξεσκονίζεσαι για να φύγεις
Αλλα πάλι μένεις
Ο ζυγός έγινε πιο βαρύς
και ξαναπέφτεις.
Αυτός ο κύκλος κρατάει αιώνα.