Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕΣΑ

Αυτό το σκοτεινό κι υγρό δρομάκι μας ένωνε
Κάθε μέρα το παίρναμε κι οι δυό
Για να μας πάει το ίδιο μακρινό ταξίδι
Εκεί που θέλαμε να ζούμε με πάθος
Χωρίς να βγαίνουμε έξω στον κόσμο,
Να φεύγουμε από τον εαυτό μας μόνο
Και να μας βλέπουμε από κάποιο σύννεφο
Εμένα εδώ κι εσένα δίπλα εκεί
Να αγαπιόμαστε και να μισιόμαστε μαζί
Χωρίς να μας καίγεται καρφί
Αν και πότε θα φανεί, πως είναι λάθος.
Σου έδινα το χέρι μου να κρατήσεις
Μα εσύ το πλήγωνες κάθε μέρα πιο πολύ
Κι οι μέρες γίναν μήνες, χρόνια
Έμαθα να πληγώνομαι μόνη
Και να παίζω χάνοντας τον έλεγχο
Να πέφτω να χτυπάω και ν' αντέχω.