LoureedasRules

Loureedas Rules

Loureedas Rules
Loureedas Rules

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Αυτοκτονία είναι δειλία;
Ή μήπως τόλμη είναι;
Είναι άραγε η πιο τολμηρή
Της δειλίας πράξη;
Αυτοκτονία είναι το πάθος
Της ζωής που δεν έχεις,
Είναι το συναίσθημα
Που παύεις να ελέγχεις.
Τα βήματα που φέρνουν
Τον ίδιο κύκλο για χρόνια
Ώρες που μένουν
Κολλημένες αιώνια.
Χρόνια που φεύγουν
Σαν τσιγάρα αναμμένα.
Μα μια στιγμή είναι αρκετή
Από την ασπρόμαυρη
Να με βγάλει ζωή,
Μια στιγμή είναι αυτή,
Που θα με σπρώξει να βγω,
Από το απέραντο
Της μελαγχολίας κενό
Είναι η ελπίδα
Πως κάτι νέο θα βρω.
Αυτοκτονία είναι το πρόσωπο
Που στον καθρέφτη βλέπω,
Αυτοκτονία σημαίνει κάθε τι
Που πλέον δεν έχω,
Αυτοκτονία είναι αυτό
Που απ’ τους άλλους στερούμαι
Είναι οτι ποτέ μου
Δεν σταματάω να αρνούμαι.
Μα μία κίνηση είναι αυτή
Κι η τελευταία,
Στην όμορφη και αληθινή
Να με βάλει παρέα.
Τα ωραιότερα τραγούδια
Ν’ ακούμε και νέα

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΜΑ #1

Μεγάλωσα παρέα με τα ψέμματα
Όπως κι αυτά μαζί μου.
Ζωή σε αίθουσα αναμονής
Μου είπαν: ‘έχε υπομονή’
Μα εγώ την ξόδεψα αλλού,
Σ’ ατέλειωτα παιχνίδια με το νου.
Το δράκο του παραμυθιού
Μου είπαν να προσέχω
Αλλά σα φύλακα καλό
Κατάφερα να έχω.
Έτρεχα, τον προλάβαινα
Στων δρόμων τις γωνίες
Και ζωντανή ξανάβγαινα
Απ’ τις λευκές πορείες.
Μ’ ελπίδες δεν με γέμιζε
Πως θα ’βρω ευτυχία,
Δήθεν πως μοιάζει η ζωή
Με μιά χαζοταινία.
Άλλα μου λέγανε μικρή
Κι αλλοιώς μετά τα βρήκα.
Αυτή της λήθης η επιλογή
Σημάδι άφησε κάποια πληγή
Και μου ´πε πως για μια ζωή
Συνέχεια θε να αιμορραγεί.

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΜΑ #2

Απο την αρχή ναρκωπαιδεία
Το θέμα στα σχολεία,
Μάτια κλειστά
Καμμένα τα χαρτιά.
Πείραματα με τα μυαλά,
Τα κορμιά ανέγγιχτα,
Πίσω από στόρια σφαλισμένα.
Τώρα πάω να γίνω καλά;
Και μετά;
Θα σκεφτώ αν θα βγω.
Καραμέλλα πικρή,
Είναι ο φύλακας δράκος
Να με ταξιδέψει
Στης τάξης μου το χάος.
Δεν θέλω να βγω
Θα μείνω στη ζεστή αγκαλιά
Στη μόνη, που καθημερινά
Καταφέρνω να μπω
Από την πίσω πόρτα
Που έχει καλά κλειδωμένη

ΘΟΡΥΒΟΣ

Χαρτιά, χαλιά καμμένα
κάτω από τα βαριά
τα κεφάλια γερμένα.
Στα χέρια τα τσιγάρα
να σιγοσβήνουνε
τα χρόνια μου ένα ένα.
Να κλείσω την ένταση,
τον θόρυβο απ' το μυαλό.
Όλα αρρωσταίνουν εδώ
Γεμίζει ο δρόμος με αίμα

ΦΟΒΟΣ

Αδειάζω, μόνη,
σε κενά μάτια κοιτάω
μα δε βλέπω.
Σιωπώ,
φοβάμαι να μιλάω,
φοβάμαι
του λάθους την επίπληξη.
Κάνω πως λείπω.
Κρύβομαι
και στον καθρέφτη
πλάτη γυρνάω.
Μεγαλώνω τον τοίχο
κι ο πόνος
δηλητήριο μεσα απλώνει.
Προσπαθώ να σε δω,
έστω για λίγο,
δύναμη μπας και πάρω,
αλλά πάλι, χρόνο χάνω.