ΔΡΟΜΟΙ

  

Αυτοί οι δρόμοι
στόματ´ ανοίγουν
Σα να ετοιμάζονται 
να μ´ εξαφανίσουν
Περπατάω άκρη-άκρη

κάτω από σπίτια

που καταρρέουν

το ένα μετά το άλλο.

Δεν υπάρχει κάπου 

να τρέξω να κρυφτώ,

μόνο σκόνες και λάσπη

ένα χρώμα το ίδιο γκρι,

ο ουρανός που βλέπω,

ίδιος με τη γη εδώ κάτω.

Κοντά σου θα μείνω 

κομμάτια να μαζεύω

και να γελάω

με τα όνειρα που θα κάνω.

ΠΑΛΗ

Θέλω να τα αλλάξω όλα
να γίνουν όπως ήτανε παλιά,
μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά
τίποτα να μη ξέρω, να μη βλέπω.
Να κλειδώσω μυαλό και καρδιά
μόνο έτσι ίσως αντέξω
να μην πνιγώ στου μυαλού
τα επικίνδυνα νερά.
Να μείνουν όλα έξω,
να ταξιδέψω για αλλού
με το θηρίο να παλέψω,
τον καημό για να γιατρέψω

ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ

Και βγαίνει απ’ τις σκιές
και μοιάζει με όνειρο.
Κρατάει στα χέρια τις μπόγιες
έγραφε με χρώμα κόκκινο,
στο φανελάκι του μπαμπά,
στης μάνας μου τα γάντια
και στις σειρήνες του ασθενοφόρου
που θα ´ρθει να σε σώσει.
Στο μπαρ θα καθήσουμε πλάϊ.
Όλα είναι παράξενα, γλυκά
Γύρω στις εννιά και κάτι
σε βρίσκω ακόμη γελαστό
Εγώ, με βλέμμα ανυπόμονο
Κάνω πως δεν σε ξέρω,
ψάχνω μεσ´τα σκοτάδια
κάτι να βρω να πιω.
Ώρα που η μέρα χαμογελάει,
Αλλάζει το μυαλό κανάλι
Ενώ κοιμάται δίπλα μου
του στέλνω όνειρα γλυκά.

ΑΓΑΠΕΣ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ

Αυτές οι αγάπες που πάνε;
Αφήνοντας μιά απορία πίσω
Όταν η πόρτα κλείνει
Μπροστά το δρόμο να βλέπεις
Χωρίς τα πόδια να ορίζεις
Αυτήν την ώρα που φεύγεις
Και μια θηλιά να σε πνίγει
Να το αντέξω πάλι
Να ξύσω αυτές τις πληγές

Αυτές οι αγάπες,
Μένουν σα λεκέδες σε κάποιο
Παλιό αγαπημένο ρούχο
Σαν κάψιμο στην άκρη απ´ το χαλί
Σα κάποια μυρουδιά πικρή
Είναι το πρόσωπο με την πληγή
Μπροστά σε καθρέφτη σπασμένο

NΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Ο ρυθμός που το σώμα σου χόρευε
Κάθε μέρα, τις ίδιες ώρες
έστελνε όλα τ' αστέρια
ταξίδι σ' όλες τις χώρες
Στα χέρια σου χάϊδευες
Πληγές που αντάμωναν
Η καθεμιά τους κι έναν θάνατο
Δεν θα μείνω εδώ έλεγες
Εγώ θα φύγω τα φύλλα σαν πέσουν
κι έσφιγγες το δέρμα με ζώνες
Άρχιζες τον λόγο τον παράλογο
Σα να νανούριζες τις μοίρες
Που σε φλερτάριζαν
Στη λήθη τις έριχνες
Άλλη μια μέρα για να τις σώσεις