Αυτοί οι δρόμοι
στόματ´ ανοίγουν
Σα να ετοιμάζονται
να μ´ εξαφανίσουν
Περπατάω άκρη-άκρη
κάτω από σπίτια
που καταρρέουν
το ένα μετά το άλλο.
Δεν υπάρχει κάπου
να τρέξω να κρυφτώ,
μόνο σκόνες και λάσπη
ένα χρώμα το ίδιο γκρι,
ο ουρανός που βλέπω,
ίδιος με τη γη εδώ κάτω.
Κοντά σου θα μείνω
κομμάτια να μαζεύω
και να γελάω
με τα όνειρα που θα κάνω.
