Όλα γύρω καταρρέουν, οι πόλεις, οι άνθρωποι, η αξιοπρέπεια... η ζωή μας. Κτήρια παρατημένα, κλειστά τα μαγαζιά, ζευγάρια πλάτη με πλάτη, παιδιά που κρυώνουν και πεινάνε σε σχολεία φαντάσματα, αυτοκτονίες πρώην "καθώς πρέπει" ανθρώπων που ξαφνικά βρεθήκαν στο δρόμο. Οι μεγάλοι σε ηλικία δεν τα καταφέρνουν με τις περικοπές, έχουν ρουφήξει μισθούς, συντάξεις κι απολύσεις και οι νεώτεροι που δεν βρίσκουν τίποτα από δουλειά αλλά ούτε και κάποια ελπίδα για το μέλλον, μόνο φόβο.
Το φως στο τέρμα του τούνελ που βλέπουμε, έχουμε καταλάβει, πως δεν είναι το φως της εξόδου που πλησιάζουμε να δούμε, αλλά το τραίνο που έρχεται κατά πάνω μας. Τίποτα καινούριο, αυτά που ακούμε κάθε μέρα, από παντού τόσο πολύ, που σε μερικούς ίσως και να έχουν σταματήσει να τους προκαλούν οργή και αγανάκτηση. Σ´ αυτούς που δεν έχει φτάσει ακόμα η σειρά τους...
Η πόλη πάλιωσε, σκούριασε και μυρίζει αποσύνθεση. Όλοι μας ψάχνουμε παλιές φωτογραφίες της και τις χαζεύουμε ελπίζοντας πως με κάθε βλέμμα νοσταλγίας θα την κάνουμε να ανθίσει πάλι. Η πόλη φοβάται εμάς κι εμείς αυτήν. Γεμάτα τα μυαλά με υγρά φόβου κι απελπισίας. Τα βλέμματα στους δρόμους κοιτάνε με καχυποψία τον συνάνθρωπο, καχυποψία πως κάτι άχημο θα του κάνει, πως αυτός που προχωράει δίπλα μας είναι ο υπεύθυνος για όλα τα δεινά του πολέμου που ζούμε.
Τα κρύα σπίτια γίνονται εστίες καύσης νεκρών- ζωντανών. Πολλές φορές προσπαθούμε να πιαστούμε από το παραμικρό για να γατζωθούμε από μια ψευδαίσθηση ελπίδας και να χαμογελάσουμε. Άλλες φορές η πραγματικότητα της κοροϊδίας του "όπως λέμε" κράτους, της τηλεόρασης, μας φέρνουν στην λεπτή γραμμή της απόγνωσης της τρέλλας.
Καρφιά στις εισόδους των σπιτιών τους, καρφώνουν οι "νοικοκυραίοι" για να μη σκοντάψουν βγαίνοντας πάνω στο εξαθλιωμένο παγωμένο και πεινασμένο υπόλοιπο κάποιας ανθρώπινης ύπαρξης. Καρφιά καρφωμένα από απάνθρωπους ανθρώπους που στο τραπέζι τους, στο κρεβάτι τους και στους ναούς της προσευχής τους προσπαθούν να πετάξουν από πάνω τους την αμαρτία και να είναι καλά το αξιοπρεπές τομάρι τους. Ζούμε και ζούν ανάμεσα μας, μέσα στην ανελέητη αβεβαιότητα της σιγουριάς. Νοικοκυραίοι και αρουραίοι...
Μέχρι χτες οι Αφροδίτες φορούσαν γούνες και μακιγιάζ. Τώρα η γούνα κάηκε και μαζί έλυωσε το μακιγιάζ. Δεν φόραγε τίποτα από μέσα απ´ την γούνα. Έμεινε γυμνή και άσχημη. Μέσα σ´ ένα χειμώνα βαρύ.
