#13-Δα

Στο Αζερμπαϊτζάν αδερφές μου, στο Αζερμπαϊτζάν

Σκέψου, όλα μπορούν να συμβούν!

#7–Δ

Αυτό θα πει "ὀρεξη για να ζήσω", να είσαι 80 φεύγα, άρρωστος και το βράδυ στις 11.30 να έχεις ραντεβού με τον "τάδε" στο σπίτι σου.
Μαθήματα ζωής (μέσα από ένα θάνατο)...

#12-Δα

Όχι! σήμερα η επανάσταση θα γίνει οριζοντίως... στο κρεβάτι

#12–Δ

Το δώρο που ήθελα. Κάτω από κάποια βροχή.

Βρεγμένη Γάτα #cat

Βόλτα στη βροχή
και μια γάτα μαζί,
δίπλα μας να βολτάρει,
βρεγμένη και ευτυχισμένη.

Όλα αλλάζουν!
Και τα πολύπλοκα τα δύσκολα,
τόσο απλά φαντάζουν
σε μάτια που απαλά
γυρνάν και σε κοιτάζουν.

#8-Δ

Είπα καλημέρα χαμογελαστή - στον κύριο που έβγαινε από την εξώπορτα της πολυκατοικίας που μένω- κι αυτός σα να τα έχασε, σάστισε και κόμπιασε να μου την ανταποδώσει. 

Το χαμόγελο φέρνει περίεργες αντιδράσεις σε καιρό πολέμου! Αλλά θα το ξανακάνω...

#6-Δ

Κάπου στο ύψος της Ιπποκράτους εκεί που αρχίζει η Σκουφά, αλλάζεις πλανήτη.
Δύο τετράγωνα δρόμος κι ο θυμός, η αγανάκτηση για τη δολοφονία του Αλέξη (κι όχι μόνο), γίνονται Modern Talking στην διαπασών κι ότι απέμεινε από το καλοκαίρι στη Μύκονο, σε χειμερινή βερσιόν. Εκεί είμαστε.

Πόρτες κι Αέρας

Ότι θες, προκάλεσέ το,
προσκάλεσέ το κι αυτό θα έρθει.
Ζήτα το από τον αέρα
και κάποιος άνεμος
θα ακούσει να στο φέρει.
Κι αν έχεις πόρτα ανοίξει
μπροστά σου θα εμφανιστεί
Μα αν έχεις κι άλλη ανοιχτή
από τη μία θε να μπει
ρεύμα θα κάνει και θα βγει
θα σκορπιστεί και θα χαθεί
κάπου στους πέντε ανέμους.

#14-Ι

... είναι κι αυτοί οι καταραμένοι, οι ανυπόμονοι, οι ψυχασθενείς που ζούνε συνέχεια στον πόλεμο του έρωτα και δεν αντέχουν να περιμένουν να έρθει η ειρήνη κι η συμφιλίωση της αγάπης.

#6–Δ1

.... τόσος ουρανός! Χαθήκαμε.

ΠΟΥ

Σ᾽ αγαπώ!
Σ᾽ αγαπώ!
Που με βάζεις;
Σε μιαν άλλη αγκαλιά,
Να σε διατάζει.

Κολλητός... άπειρα χρόνια

#4–Δ

Μη φοβάσαι, θα ξανακρυφτούμε εκεί που ΤΙΠΟΤΑ δεν μας έβρισκε
                         και ΤΑ ΠΑΝΤΑ θα είμαστε εμείς. 

#18-Α

Είπε, μου είπαν, λένε... πως σαν αρκούδα τον έσερνε από δω κι από κει! Ότι είδα...

#30–N

Ευτυχώς που υπάρχουν φίλοι χωρίς ημερομηνία λήξης!

#29-Ν

Όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς θες να ξενυχτήσεις μ´ αυτόν που δεν θα σου κάνει ερωτήσεις, που δεν θα βλέπεις στο βλέμμα του την αγωνία του τι θα γίνει.

#24-Ν

Γνώρισα κι έκανα κι εγώ παρέα με μερικούς "τέτοιους" και μου είπαν πως είναι να είσαι "κάπως έτσι". 

#27-Ν

Αν θες κάποιος να φύγει γρήγορα απ´ το χώρο σου -τώρα τον χειμώνα-  όταν θα έρθει φρόντισε με κάθε τρόπο να κάνει κρύο...

#28-Να

Πόσο σπασμωδικά προβλέψιμοι είναι μερικοί...
 τόσο, που μάλλον και οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν!

#28-Ν

Μη μου ζαλίζετε το κεφάλι, 

μ´ αρέσει όταν το ζαλίζω μόνη μου

Αποστολή

Μέσα στο σκοτάδι χωρίς να τη δω, χωρίς να την καταλάβω έριξε ένα σάλτο εκεί που κοιμόμουν και μου τα εξήγησε όλα, αμέσως. Όνειρο! σκέφτηκα.
Αμέσως, ακριβώς στο επόμενο δευτερόλεπτο χτύπησε το τηλέφωνο, πετάχτηκα γρήγορα να το πιάσω, μη και ξυπνήσει τη Μ. που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο.
 Τότε την είδα να κατεβαίνει απ´ τον καναπέ που κοιμόμουν. Κατάλαβα πως αυτή ήταν που με ταρακούνησε να ξυπνήσω, ένα δευτερόλεπτο πριν απ´ το τηλεφώνημα.
Αυτή η γκρίζα γάτα που μύρισε τον φόβο μου, μ´ ένα γρήγορο βλέμμα μου έδωσε μια πρόσκληση να τ´ αφήσω όλα και μείνω μαζί της, για να μου δείξει τον ουρανό με τα λάθη.

#26-Ν

Κάποιες λέξεις χαράζονται και στο σώμα.
Τις διαβάζεις πάνω σου μετά από χρόνια.

το ΠΟΛΥ

το ΠΟΛΥ,
για να γεμίσει η ψυχή
είναι για λίγους,
το λίγο που σ´ αφήνει άδειο
είναι για πολλούς.
Ξέρεις που είσαι,
πόσο, τι κι απο ποιον
 το έχεις πάρει.
Tο ευχαριστήθηκες;

#25–N

Τώρα;

Κόκκινο

Όλοι υμνούνε το κόκκινο, όλοι το ψάχνουν
αλλά τι φόβος μόλις σ´ αυτό φτάσουν!

Φωτογραφία

Η δύναμη της στιγμής,
με μια φωτογραφία
να την φέρνεις πίσω.
Για να ξαναγαπήσεις,
ότι έγινε εκεί
να το φέρεις πάλι εδώ.
Μὀνο αυτό βλέπω,
Αγκαλιάζω με το βλέμμα
τη στιγμή κλειδώνω
στα μάτια μέσα.
Μπένω, ζω και μένω.
Αν φύγει, χαθήκαμε στο χρόνο.

Υπόγειο

Ήξερα τι ψάχνανε μέσα στις νύχτες
 και πατούσαν τα κουδούνια.
Ψάχναν να ταΐσουν το θηρίο.
Τους άνοιξα, δεν μου είπαν τίποτα,
ανέβηκαν μερικά σκαλιά
και μετά χάθηκαν στην στριφογυριστή σκάλα
προς το υπόγειο.
Προς τα κει με τράβαγε μια μυρουδιά
που έταζε τρυφερότητα και ζεστασιά.

#13-Ν

Έλα! μόνο όταν δεν θα έχεις κάποιο σοβαρό λόγο για ξενύχτι. 

#11-Ν

Όλη την ώρα με ρώταγε πότε θα βγει η φαλακρή τραγουδίστρια να πει κανά τραγούδι να γελάσουμε, γιατί αμάν... Του εξήγησα δυσαρεστημένα, πως μόλις, πριν μπούμε στην αίθουσα, έπεσε στον έρωτα ενός πολύ γκοντού και πάνε για να τον ζήσουν στην Ανατολική Ρωμυλία.

Το Τετράδιο

Πέρναγε απ´ το σπίτι μου κάθε απόγευμα και κρατούσε ένα τετράδιο στα χέρια.

Το άνοιγε όταν ακούμπαγα τον καφέ μπροστά της και μου έδινε απ´ τις πολύτιμες ζωγραφιές του. 

Όταν τελειώνανε, έκλεινε το τετράδιο "μη σε νοιάζει" μου έλεγε, "πάω να το γεμίσω κι έρχομαι, εδώ θα είσαι;" "Ναι, εδώ".

 Και δε ρωτούσα που πήγαινε και της γεμίζανε και της ξαναγεμίζανε το τετράδιο με τις ζωγραφιές. Φοβόμουνα, δεν ήθελα να ξέρω.

Μετά από κανά δυό ώρες, όταν γύρναγε πάλι πίσω στο σπίτι, δεν μου έλεγε τίποτα για το που είχε πάει. Μόνο συνέχιζε τον καφέ της και την κουβέντα και μου έδινε πάλι το τετράδιο, γεμάτο. Για να μ´  ευχαριστήσει, για κάποιο λόγο που μόνο εκείνη ήξερε. Δεν είχα κάνει τίποτε για εκείνη, μόνο μερικούς ζεστούς καφέδες.

#10-Ν

Ο Γιαπωνέζος, με το ένα χέρι, την σταμάτησε καθώς προχωρούσε βιαστικά στο δρόμο. Δεν είχε ξαναδεί μανίκι να κρέμεται, άδειο, χωρίς να τυλίγει ένα ανθρώπινο χέρι. Κάτι της είπε για τα πολλά τα λόγια... αλλά εκείνη τη στιγμή το μυαλό της έψαχνε να βρει το χαμένο του μέλος. 

#8–N1

Θα μου τα δώσεις, το ξέρω,
σ᾽ εμένα που μ´ αρέσουν τα μυστικά
και καλά τα φυλάω

#8-Ν

Ώρες- ώρες η ψαρίλα του κόλπου που με ξέβρασε,
με κάνει να θέλω να με αλλάξω απ´ την σειρά που με έβαλα

Εξομολογήσεις: Άρωμα

Μου τα είπε όλα και την πίστεψα.
Δεν άφησε το άρωμά της πίσω. Κάτι τόσο ιερό που δένεται με το δέρμα με την μυρωδιά, την αναπνοή, δεν θα το ξέχναγε πουθενά. Ειδικά από κει που ήθελε να φύγει τόσο καιρό πριν, χωρίς ν´ αφήσει πίσω κάτι απ´ την αυτήν.
Ίσως ένα ζευγάρι παπούτσια χωρίς χρώμα, χωρίς τακούνι, να ξεχάστηκε. Να το μυρίζει κάποιος καημένος σκύλος και ν´ αναστενάζει.
Γιατί;;; Γιατί: Life is a bitch, (μέχρι και για τα σκυλιά) darling. Not a Pavlov's dog...

#27-Οβ

Ναι, είχαμε δύο κοινούς εχθρούς, εμένα κι εσένα

#27-Οα

Κρυβόμουν, κρύφτηκα, κρύβομαι, θα κρύβομαι.

#27-Ο

Το έγκλημα μαζί το κάναμε,
μὀνο που εσύ δεν είχες τα @@ να το παραδεχτείς κι άφησες να το πάρω εγώ όλο πάνω μου.

#26–O

Μπαμπάκα μου καταλαβαίνεις!
Δεν θα κρεμάσω τη γαλανόλευκη και φέτος
αλλά το μπλουζάκι με την μπανάνα...
είναι 2-3 οι λόγοι, εσύ τους ξέρεις. 

#5/96

Δεν τον συμπαθούσε, είχε την εξουσία της σκόνης στα χέρια του και τους έπαιζε. Του το έδειχνε κι έτσι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.
Σ᾽  εκείνο το δέσιμο το ᾽96 -που τράβηξαν κι αυτήν-  δεν είπε τίποτα που θα τον ενοχοποιούσε έστω στο ελάχιστο... Αυτός δεν το περίμενε! Τόση ήταν η αντιπάθεια που εισέπραττε ο Σ.
 Όταν βγήκε από τη φυλακή, μετά από τρεις μήνες περίπου, είπε στον Ι. να την καλέσει σπίτι του, αλλά να μην της πει πως θα ήταν κι αυτός εκεί. Πήγε. Μιλούσανε κανονικά πίνοντας καφέ και ξαφνικά γονάτισε μπροστά της κι άρχισε να της φιλάει τα χέρια και να την ευχαριστεί. Αυτή σοκαρίστηκε, αισθάνθηκε περίεργα. Τον ρώτησε γιατί το κάνει όλο αυτό, προσπαθώντας να τραβήξει τα χέρια της μέσα απ´ τα δικά του κι απ´ το στόμα του. Της απάντησε πως δεν περίμενε να διαβάσει τέτοια κατάθεση και για το "πως και πόσο" είχαν "μιλήσει" γι᾽ αυτόν, κάποιοι άλλοι που τον "συμπαθούσαν" πολύ. 

#24-Ο

Πολύ μισογύνης αυτός ο θεός σας!

#Κ

Το παιδικό ύφος και γέλιο το υποχθόνιο του Κώστα για τις αταξίες που κάναμε,
το θυμάμαι, τον βλέπω!
Στην πολυθρόνα του.

Κι εμείς να του απαριθμούμε τα κατορθώματά μας, απ´ τον έξω κόσμο...

Ένας χρόνος μετά

Στο κεφάλι μου η φράση
απ´ το τελευταίο σου τηλεφώνημα.
Τα βάζω με τον εαυτό μου,
που σου είπα "κοιμάμαι, πάρε αργότερα".
Ακόμη ένα "αργότερα".
Έβλεπες ένα χειμώνα χωρίς έρωτα
κι απ´ την άλλη τα κομμένα τα ποτά,
έτσι τράβηξες την πρίζα

απ´ την πραγματικότητα και τα πεζά.

Φόρεσες τα μπλε γυαλιά
καβατζάρισες την μπύρα
μπήκες μέσα στην οθόνη
και είπες: "Παίδες γειά, έρωτες και χαρά".

#22-Ο

Μόλις γυρίσαμε στο σπίτι από το θέατρο. Δεν ήθελα να συνεχίσει αυτή η κανονική βραδιά.

Ξαναφόρεσα τα παπούτσια και πήγα να βρω το κορίτσι με το τετράδιο.

#21-Ο

Όλα εκείνα τα χρόνια που μαζί του έζησε, αυτός προσπαθούσε να την σκοτώσει
με μια φωτογραφική μηχανή. Τα μάτια της όμως ποτέ δεν του τα ᾽δειξε.

#20-Ο

Στο δρόμο τα θηρία μυρίζουν την συγγένεια στο αίμα, 

ξεχωρίζουν στο βλέμμα το κοινό κυνήγι. Και είμαι ήσυχη.

#18-Ο

Αυτά τα τίποτα κατασπαράζουν τα πάντα.

Πρόσεχε!

Πρόσεχε, παρακολουθούν... 

περιμένουν πεινασμένοι λύκοι

ψάχνουν το παραμικρό σου λάθος, 

για ένα μικρό παράπτωμα

όλοι αυτοί οι σωστοί, οι γνωστικοί, 

να πέσουν και να σε ξεσκίσουν

ακόμα κι αν εσύ δεν είσαι εκεί.

#10-Ο

Σύνθεση και αποσύνθεση
Μέσα στο σήμερα χώρεσε,
μια κηδεία και μια γέννηση.

#9-Ο

Σκέφτηκα τον τίτλο για το βιβλίο-αριστούργημα που θα γράψω, "Μαντεύοντας τον θάνατό μου" θα λέγεται. Να δω αν θα πέσω μέσα!

Τίποτα #2

Υπήρξε κάποτε μια ιστορία 

που δεν έλεγε τίποτα, 

αλλά πολλοί 

είπαν πολλά γι´ αυτήν.

ΑΥΤΗ

Αυτή φταίει για όλα, 

αυτή πρέπει να πληρώσει,

αυτή έκανε όλα τα λάθη 

και πήρε τις αποφάσεις

για τη ζωή που υπολόγισες

εσύ να έχεις

και δεν σου κάθισε τελικά.

Ακούς κόσμε;

ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Δεν ήμουν στα χαρούμενα

τραγούδια που άκουγες,

αλλά το αίμα σε κάποια σου φλέβα

που να τη βρεις, δεν μπόρεσες.

Έπιανα τις σκέψεις με μια απόχη

τις άπλωνα σε μια βεράντα

διάλεγα όσες σου άρεσαν

τις ζέσταινα στη κουβέρτα

μαζί με σένα μέσα. 

Τις άλλες καταδίκαζα

στου μαχαιριού την κόψη,

μακριά σου τον θάνατο έδιωχνα

μαζί και την αρρώστεια. 

Όποια έμεινε την έκαψα

τη στάχτη στη θάλασσα έριξα,

εκτός από μία, που έκρυψα,

φωτογραφία σ᾽ ένα βιβλίο.

Και το ξέχασα

ΤΟΤΕ

Τότε που μέτραγες τα παράξενα

εγώ τα ανυπόφορα άντεχα,

παιχνίδι με μένα το έκανα

σκοινί που με έδεσα,

γυαλί που φύσηξα, 

μετά έπεσα κι έσπασα.

Ο ´Ανθρωπος-Θεός

Όταν πιστεύεις στον Άνθρωπο,
τότε εμφανίζεται μπροστά σου
και σε εκπλήσσει
τόσο όμορφα και συγκινητικά,
που δεν μπορείς να κάνεις τίποτ´ άλλο
από το ν´ αγκαλιάσεις το συναίσθημα
που γενναιόδωρα σου δίνει
και την ψυχή σου αγαλιάζει.
Όταν ο Άνθρωπος
τ᾽ ανθρώπινα πράττει,
Θεός σα να ᾽ναι μοιάζει .

Θανατηφόρες Ειρωνίες

Ο λόγος που δεν μας μπαγλαρώσαν
σε κείνη την εξακρίβωση,
ήταν το ωραίο μου φόρεμα,
το φίνο κουστούμι του
κι οι Financial Times που κρατούσε
 -όπως πάντα- στο χέρι.

Τώρα, του φόρεσε ο τύπος ένα κουστούμι
και δεν υπάρχουν λεφτά για κηδεία.

χωρίς Ζωή

Αυτή η μέρα, τόσο μεγάλη,
όσο μια ολόκληρη ζωή
που μαθαίνεις πως τελειώνει
βίαια μέσα σε μια άλλη.

Θυμάμαι τον Κώστα
με την Ζωή- τη γάτα του-
και τη Μαρία.
Τελευταία εικόνα,
ο Κώστας χωρίς τη Ζωή
σε μια μπανιέρα
γεμάτη αίματα κι ένα ξυράφι.

#15-Σ

Δεν το έμαθες; ο Bela Lugosi is dead...  dead forever!
Ψάξε άλλο δρακουλιάρη.

LUV-A

Βλέποντάς την

να χύνει δηλητήριο στο χαρτί

ζήλεψα τόσο αυτή την ηδονή,

που αφήνει πίσω μόνο στάχτη.

Με φλόγα την πυρπόλησα,

όλη την έκλεψα

με μιά βαθειά μου αναπνοή.

Δίπλα της έγειρα,

της έκλεισα το μάτι πονηρά

είχαμε ένα δικό μας κώδικα

άλλος ανάμεσά μας να μη μπει

κανείς δεν είχε το κλειδί.

Ούτε καν πλάϊ της

να μην μπορέσει να σταθεί.

Τώρα μίλα μου ψιθυριστά

με την βελουδένια σου φωνή,

ενώ το ελαφρύ σου χέρι

το μυαλό μου στοργικά να χαιδεύει

και να χύνομαι σα λάβα.

Αλλά πες μου και γι' αυτό

το βαθύ κάψιμο στο στήθος,

κάποιο θάνατο μαρτυρά

αυτή η βαριά σιωπή;

ΦΥΓΕ

Βάλε φτερά στο μυαλό, 

η καρδιά θ´ ακολουθήσει.

Αυτό θέλει, στο λέει.  

Πριν το τσιμέντο
στα πόδια σου πήξει.

Φύγε μακριά.

Κλείσε πίσω, σφράγισε καλά, 

μην αφήσεις χαραμάδα

να ξαναμπεί ότι σε έτρωγε

πάντα πείναγε και θα πεινάει

για να γεμίσει το κενό,

σε θέλει μαζί του να σε φάει

Μην κοιτάξεις πίσω λεπτό.

#10-Σ

Βρε παιδί μου, μ´ αυτά τα "σ´ αγαπώ"!!! Παραλίγο να το πιστέψω...
Αλλά ξέχασα πως ο Μπαρδέμ το λέει καλύτερα.

#8-Σ

Στάθηκε κάτω από τις νότες που έριχνε η βροχή
και χάθηκε μέσα σ´ ένα τραγούδι.

ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ

Τα βράδια, όταν όλοι κοιμόντουσαν 

αυτή πήγαινε σ´ ένα μεγάλο δωμάτιο, 

άναβε ένα κερί κι όταν δεν διάβαζε, 

κοίταζε έξω απ´ το τζάμι. 

"Ο κόσμος δεν είναι για σένα 

κι ούτε εσύ είσαι γι´ αυτόν", 

της φώναζε όποιος περνούσε 

έξω από κείνο το παράθυρο. 

Το πρωΐ κάποιος την έβρισκε 

να κοιμάται δίπλα στο λυωμένο κερί 

και την ξύπναγε να πάει στο σχολείο. 

Όταν θα μεγάλωνε ήξερε τι θα έκανε,
θα μάθαινε την τέχνη 

που θα την κράταγε μακριά τους 

και δεν θα τους ξανάβλεπε.

#7-Σ2

Πως ζούσα χωρίς εσένα;
Σαν καλοκαίρι χωρίς καρπούζι και σταφύλι!

#7-Σ1

Οι γατόμπατσοι περάσαν από το σπίτι να πάρουν το πατουσοαποτύπωμα του Λου. Αυτός αντιστάθηκε κι αφού τους έριξε από πέντε δαγκωνιές, δυό τριχωτούς εμετούς και οχτώ νυχιές στον καθένα, πήδηξε στον ακάλυπτο κι εξαφανίστηκε, αφού μου νιαούρισε το που θα είναι κρυμμένος. Παιδί μου, πρόσεχε και με τις ευλογίες μου!!! 

#7-Σ

Κάπου προς το τέλος, που μάλλον για αρχή το κόβω, ο Road Runner βρήκε τον Twitty και ... ποιός ξέρει τι!!!  Συνεχίζεται...

#6-Σ

Είναι κάποιες μέρες που ξεκινάνε άχαρα. Ένα χέρι, λες κι εμφανίζεται κι ευθυγραμίζει τους πλανήτες κι η μέρα συνεχίζει πολύτιμη κι η νύχτα μαγική.

ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Ποιός ήταν το ψάρι

και ποιός το τηγάνι;
Ποιός έπαιξε με ποιόν;

Ποιός κέρδισε, ποιός έχασε;

Ποιός έφυγε, ποιός έμεινε;

Ποιός  έζησε, ποιός γέρασε;

Ποιος άλλαξε, ποιός γέλασε;

Ίσως υπήρξε κάποιος,

αλλά ο χρόνος

στα ψιλά τον πέρασε.

Κι όσο δεν υπάρχει πτώμα

δεν υπάρχει φόνος.

Άρα το ερώτημα είναι,

Ποιος έκανε την τρύπα στο νερό;

#5-Σ

Με δάκρυα στα μάτια, γύρισε και του είπε: Ναι, σ´ αγαπούσα 

και πάντα θα σ´ αγαπώ όπως μ´ αγαπάς κι εσύ.

#4-Σ1

Δεν ήταν χαμένος χρόνος τελικά, η παραμονή μου στον πλανήτη Ηλίθιος.
 Με βοήθησε να καταλάβω πόση δύναμη έχω και να πιστέψω σ´ αυτή.

#4-Σ

Πέρισυ έλεγες:
 "αυτόν τον χειμώνα αν δεν ερωτευτώ δεν την βγάζω"!
Σήμερα θα είχες γενέθλια... Λείπεις

#3-Σ1

Ζώντας με σκύλο και μετά με γάτα, κατάλαβα πως η εγωπάθεια κι ο χειριστικός χαρακτήρας δεν μπορεί να συνυπάρξει με τη γάτα. 

#3Σ

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που ότι δεν τους αρέσει πάνω τους, το πλασάρουν σε σένα.

 Μη μασάς.

#1-Σ

Πάντα όταν ο Αύγουστος φεύγει αισθάνομαι πιο "καθαρή". 

Λες κι αυτόν τον μήνα, 

μαζί με τον ιδρώτα αποβάλλω όλες τις τοξίνες του χρόνου.

#25Α

50! μισός αιώνας ζωής! Καιρός να κάτσεις να σκεφτείς, να γράψεις, να ξεγράψεις και να πετάξεις ότι δεν σου κάνει.

ΑΝΑΜΝΗΣΤΗΡΑΣ

Η ζέστη λυώνει τις σκέψεις,

τα καλοκαιρινά φεγγάρια

σα μεθυσμένα ποτά

ξεβράζουν τοξίνες
πάνω σε κεντημένα σεντόνια

Να ξεδιψάσεις θες

θρυμαρισμένος πάγος,

τι είπα, τι λες,

παγοκόφτης

κι ένας ανεμιστήρας,

αναμνήσεις σκορπάει

το χτες, τα κρυφά τίποτα,

μαζί με τις στάχτες.

#23-Α

Όταν σκάβεις το λάκκο του άλλου σκέψου πως, αυτός ο άλλος, ίσως να είναι μεγαλύτερος σου και να μη χωρέσει μέσα

ή

να σε βλέπει να σκάβεις και να σε αφήσει με το φτυάρι στο χέρι.

#22-A

Η λύτρωση ήρθε με έναν θάνατο μέσα. Τίποτα δεν γίνεται ανώδυνα.
Ειδικά όταν ο χρόνος το κάνει κομμάτι του εαυτού σου.
Ακρωτηριασμός.

#20–A

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Marlon Brando,
 στο πίσω μέρος μιας μαθητικής ταυτότητας,
 κλείνει το μάτι στο κοριτσάκι που ετοιμάζεται για το σχολείο.
Όταν θα μεγαλώσει θα μπει σε κάποια οθόνη
 και θα μείνει εκεί, για πάντα, στην αγκαλιά του.

ΜΕ ΑΙΜΑ

Αυτή η βαριά ανάσα μου μέσα,

κλειστή σε μπουκάλι με πώμα 

πιστεύω πως θα ελευθερωθεί

θα βρει το δρόμο για να βγει.

Χαράζω άλλη μια πληγή 

να βγει το δηλητήριο έξω

ένα σημάδι ακόμα

για να καθαρίσει το αίμα την ψυχή.

#19-Α

Μπορεί να μην ήταν αυτό που ήθελα να νοιώσω αλλά αξίζει αυτό που κέρδισα, από κει που πέρασα.

#18-A

Τα λάθη μου, τα κάλλη μου.

ΜΑΤΙΑ ΒΙΟΛΕΤΙΑ

Διάλεξε ένα ζευγάρι άλλα μάτια,

βιολετιά, "σαν της Λιζ Τέϋλορ", είπε.

Έχασε την ταυτότητα,

έβγαλε καινούργια

που έγραφε το χρώμα 

που εκείνη ήθελε.

Τα φόρεσε κι έφυγε.

Χάθηκε σε άλλο παραμύθι.

Δεν την ξαναείδα,

από τότε που τον κόσμο 

με άλλο χρώμα 

το βλέμμα της αγκάλιασε.

#12-Α2

Μερικοί άνθρωποι έχουν το χάρισμα με το ταλέντο τους (και με την στάση τους στη ζωή) μέσα από μια οθόνη, ή μέσα από ένα ζευγάρι ηχεία, να γίνονται τόσο δικοί σου! Πολλές φορές τους θεωρείς πιο κοντά σου κι από άτομα που ξέρεις στην πραγματική σου ζωή. 

#12-Α1

Μην ανησυχείς Λουριδάκι μου, μια αυπνία είναι θα περάσει με το ξημέρωμα.Συμβαίνει σε μας που είμαστε οι καλύτεροι.
Ειδικά με τα φεγγάρια του Αυγούστου.

#12-Α

Τα κανάλια που πέρασα και που περνάω 

της Βενετίας στο μυαλό  μου πως είναι τα φτιάχνω.

#11-Α1

Μπαίνω στο μπαούλο παρέα με τον Λου

πάμε ν´ αρχίσουμε άλλη ζωή, στο αλλού.

#11Α

Μου λείπουν φίλοι που φύγαν

ΖΗΛΕΥΩ

Ζηλεύω την άνεσή σου 

να πηδάς και να μπαίνεις

απ´ τη μιά ταινία στην άλλη,

με το ένα χέρι να καπνίζεις

και με το άλλο ζωή να δίνεις

σ᾽ όποιον σε πλησιάζει.

Ενώ εσύ μια ζωή

τον θάνατο είχες εραστή,

μόνο σ᾽ αυτόν ήσουν πιστή,

μόνο αυτόν ζήλευες

όταν με άλλες τον έβλεπες

να ερωτοτροπεί.

ΚΡΥΦΗ ΓΩΝΙΑ

Η μέρα με κούρασε

κάνω νόημα στη νύχτα να ´ρθει.

Μόλις τελείωσα

ένα κρυφό, μυστικό πέρασμα 

που χρόνια έχτιζα,

απ´ την καρδιά

στο μυαλό με οδηγεί

και μ´ εξαφανίζει 

σε κάποια γωνία, κρυφή

Άνοιξα τα μάτια 

και είδα τα δικά σου,

σα να ᾽ταν όνειρο 

Είναι η ώρα 

στην κρυφή μου γωνιά

να μπω, να ξεκουραστώ

στην δικιά μου χώρα.

#9-α4

Μάτια που δεν βλέπονται, γίνονται αυγά και τρώγονται. Αυτά!

#9-α3

Αυτός ο μήνας μια ζωη είναι των άκρων.

#9-α2

Διαβάζοντας τους ανθρώπους μέσα από τοίχους, πάνω σε τοίχους.

#9-α1

Οι σχέσεις που δίνουν χρώμα στη ψυχή και στη ζωή, είναι αυτές που έχεις την ανάγκη να το πεις. Αλλά και να το ακούσεις.

#9α

Πέρασα μια καταδίκη σε θανάσιμη ζωή, η ειρωνία όμως έφερε την ανάσταση.

#8A

Σήκωσα τα μάτια στον ουρανό, έψαξα, δεν είδα κανένα αστέρι να πέφτει. Άναψα ένα τσιγάρο και το πέταξα απ´ το μπαλκόνι στον ακάλυπτο.

#32

Όταν ήμουν μικρή το διάστημα το είχα στο μυαλό μου κάπως σαν ένα λούνα-παρκ.

ΜΕΤΑ

Το είχα δει την πρώτη μέρα
με την άκρη του ματιού
που ενώ οι άλλοι δεν είχαν ιδέα
έχυνες το δηλητήριο του φιδιού.
Φορώντας την καλή στολή
με το βλέμμα που πείθει
μίλαγες δήθεν για όνειρα
κι όποιος φάει το παραμύθι.
Τα άκουσα, την επιφάνεια χάϊδεψα
και μέσα του χώρεσα μια αφορμή,
ένα σωλήνα δοκιμαστικό,
μια μάσκα και μια θάλασσα.
Έκανα χώρο στο χρόνο να περάσει,
χαράμησα κάμποσα φεγγάρια και μετά,
όλα τα χάρισα σε μια μπόρα περαστική.

#31

Εκεί που ήμουν λίγες μέρες πριν, απ´ τα ανοιχτά παράθυρα άκουγες τον ήχο της θάλασσας. Εδώ που είμαι, ο ήχος των ειδοποιήσεων του facebook, σπάει με αφόρητη γλύκα τη σιωπή της υγρής νύχτας!!! Olala

#30

Η γάτα, μου χάρισε μια απ´ τις ζωές της
μετά έδωσε ένα σάλτο κι εξαφανίστηκε
μέσα σε καφάσια με λεμόνια και κεράσια.

#29

Ένα φιλί που ξεκίνησε 25 χρόνια πριν.

#28

Τη σελίδα τη γυρνάς, δεν την σκίζεις.

#27

Μια γκρίζα γάτα μου έδειξε το χώρο που έδωσα. Κι ήρθε ένας Αύγουστος και μου τον έφερε πίσω.

#26

Όλα αλλάξανε με μια μαγική φράση. "Όχι, δεν φοβάμαι πια τις γάτες".

#25

Εϊ, μη τρελαίνεσαι, ο κόσμος δεν ζηλεύει τη μιζέρια και τους θλιβερούς. Ηρέμησε.

#24

Ο Λουρίδας μου λέει πως έχει πλάκα να ζεις... Είναι γάτος, του έχω τυφλή εμπιστοσύνη!

9-α5

Ένας ιός θα πλήξει τις πλούσιες χώρες

#23

Να το θυμάμαι: Ποτέ να μην εμπιστεύομαι άτομο που δεν ερωτεύεται και δεν έχει φίλους

#22

Και της ψιθύρισε τρυφερά: "Ναι μωρό μου, μόνο εσένα αγαπώ! Μη δίνεις σημασία που τα ίδια λέω, γράφω και κάνω και με μερικές άλλες.

#21

Θυμάσαι που δεν σου έλεγα ψέματα; Ε, ξέχνα το!

Σκόνες και Σκουπίδια

Στο θρόνο απ´ τα σκουπίδια,

άνοιξα την πόρτα πάλι στα ίδια

τα γνωστά τα ξαναμετανοιωμένα

τα παλιά, τα μισητά, τ´ αγαπημένα.

Τότε που τ´ αγαπούσα και δεν πίστευες,

και τώρα μου μιλάς για ταξίδια

που μαζί δεν θα πάμε

για φεγγάρια που δεν θα ρεμβάσουμε.

Οι λέξεις που δεν είπαμε

γίνανε το δηλητήριο που ήπιαμε

κι οι άλλες που ψελλίσαμε

σκόνες κάτω από τα στρωσίδια.

#20-Ι

Αυτά που πέρισυ δραματικά φαινόντουσαν, φέτος κωμωδία γίναν!

Ο Αγύριστος

Αυτό το γραφείο που ανέλλαβε
το ταξίδι μου γιά τον Αγύριστο πολύ αργεί.
Μου είχε πει για κάποιον Αύγουστο παλιά,
αλλά περάσανε χρόνια κι εδώ είμαι ακόμα.
Και να φανταστείς πως είναι τόσο κοντά,
που σχεδόν κάθε φορά που ξεμυτίζω
από το σπίτι μου το τέλος το βλέπω.
Μη σου πω, πως άλλες φορές
είναι και στο διπλανό δωμάτιο
Μιά απ' τις επόμενες μέρες θα κοιτάξω
αν έχει για παράπονα κουτάκι
και θα τους το γράψω!
Μετά θα περιμένω κι αν δεν με στείλει
και τον Αύγουστο αυτό,
λέω να βάλω κι εγώ ένα χεράκι.

#19

Τα χρόνια τρέχαν βιαστικά και τα λεπτά αιώνες.

Πατέρας Αύγουστος

Θυμάμαι τα καλοκαίρια, όλα,
λεπτό προς λεπτό.
Ο Αύγουστος με γέννησε
και  σαν πατέρας φύλακας,
κάθε χρόνο, που ´ρχεται
κάθεται στου κρεβατιού την άκρη
και μου κάνει τον χάρτη,
του χρόνου που έζησα,
από που πέρασα,
τους δρόμους που περπάτησα
τι έχτισα, τι γκρέμισα,
τι έπαθα κι αν έμαθα.

Μου δίνει για δώρο πριν φύγει
ένα κομμάτι από καθρέφτη
μπας και κάποιο καλοκαίρι
μέσα του καταφέρει να με κλείσει.
  

#18

Εδώ σε θέλω φίλε μου, να μου δείξεις πόσο αντέχεις αυτήν την εκκωφαντική ησυχία του μυαλού.

Ραντεβού Αλλού

Ιστορίες στο πόδι

που χέρια αλλάζουν.

Άγνωστοι γνωστοί,

κάποια στιγμή αγγίζουν

με λέξεις το αποτύπωμα 

που άφησε κάποτε

το χάδι του άλλου,

πάνω σ᾽ αυτόν

που δικός σου για λίγο είναι.
Μέχρι, που μια αδέξια φράση
την κούπα του καφέ θα σπάσει.

Πριν από το επόμενο ραντεβού,

βλέπω μια ιστορία- διαδρομή

σε ένα στόμα με νήματα.

Τα τραβάω από δω κι από κει
να τα δέσω μαζί

για να φτάσω αλλού.

#17

Γιατί φοβούνται μη και τους βρούνε μόνους τους όταν θα πεθάνουν;;; Ποτέ δεν το κατάλαβα!

#16

Έπρεπε να πιάνεις την πέτρα και να την στίβεις...

#15

Ο Φίλος μας δίνει το γιατρικό της ψυχής, αξίζει να τον κακομαθαίνουμε

#14

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, η εξής μία: Αυτοί που ξέρουν πως είναι ΚΔΩΑ κι αυτοί που δεν ξέρουν. 

#13

όπως και να ᾽χει, ο εγωϊσμός και το πείσμα στάθηκαν καλοί φίλοι- σύμμαχοι ενάντια σε κάποιου είδους επιρρέπειες. Και συνεχίζουν......

#12

Όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να εξηγήσω τι είχα, από τι έπασχα... Αργότερα κατάλαβα πως είχα Σουρρεαλισμό και ηρέμησα.

#11

Τις συγνώμες και τα σχωροχάρτια ζήτησέ τα απ´ τον θεό σου, που ξεχνάει. Εγώ έχω καλή μνήμη, σχώρα με.
Κι όταν έχεις μνήμη η συγνώμη είναι ένας στιγμιαίος εφησυχασμός.

#10

Τα πιο ωραία ταξίδια τα κάναμε πάνω στα κορμιά μας μέσα απ᾽ τα μάτια, το νου, την καρδιά

#9

Πολύτιμη η στιγμή που σε ξυπνάει ένα βλέμμα 

γεμάτο λαχτάρα να ζήσει μαζί σου κι αυτή τη μέρα 

#14-Μ #cat

Η γάτα μου μπορεί να σκοτωθεί από την περιέργεια,

εμένα πάλι με κρατάει στη ζωή αυτή η περιέργεια.

Διαδρομή

Βγάζω εισητήριο και μπαίνω στην αίθουσα. Κάθομαι σε μια σειρά και βλέπω τη διαδρομή: Τρίγωνη πλατεία, 40 εκκλησιές, Χαριλάου, Νεάπολη, Καλαμάκι, Κολωνάκι, Εξάρχεια

Με Και Χωρίς

 

Θέλω να φτιάξω μια ιστορία

 με μέλι και κανέλλα 

μέσα της να μπω 

μαζί με πρόσωπα αγαπημένα. 

Μια ιστορία χωρίς απώλειες

κι άσχημα νέα για κανένα, 

Να μιλάμε με λόγια και λέξεις

που ποιήματα να γίνονται

κι οι σκέψεις ζωγραφιές

ανοιχτές σε παιδικά βιβλία.

ΟΙ ΜΕΡΕΣ

Ξύπναγε για την απόλαυση του καφέ,

για του καπνού τις μυρωδιές

μετά ένα σύννεφο έκλεβε απ´τον ουρανό

κι έχωνε μέσα του άρωμα και θλίψη.

Κάποιες μέρες, συνήθως τις Κυριακές,

τα χέρια του γύρω της έσφιγγε,

ακατάληπτες προσευχές έλεγε

κι αυτή τις βάφτιζε άγιες αγκαλιές.

Tις άλλες μέρες με τα χείλη του στο λαιμό

νόμιζε πως της μετρούσε το σφυγμό

για να καταλάβει αν κάτι είχε μείνει

ή ποιος απ´ τους δυό τους το είχε πνίξει.

ΜΑΓΙΚΟ ΧΑΛΙ

Απόφαση έπρεπε να πάρει 

τον κόσμο να επισκεφτεί

αλεξίσφαιρα ρούχα να βάλει

μια νύχτα πολέμου, σαν κι αυτή.

Πριν τον καθρέφτη αντικρύσει,

είναι η ώρα δύο το πρωί

ελπίζει κάποιον πως θα βρει,

μεσ´ τους ανθρώπους οι εχθροί.

Τα σχέδια το κάτοπτρο αλλάζει

που της ζητά να μείνει εκεί,

μασάει στο χάδι που της τάζει,

της ψιθυρίζει στο αυτί

"Ο κόσμος κι απέναντι εσύ,

ερείπια από εκρήξεις

πάνω σε γόβες βυσσινί".

Μετάνοιωσε να βγει στον κόσμο,

φτιάχνει ένα ουράνιο τόξο

το κάνει μαγικό χαλί

και φεύγει για άλλη εποχή

ΑΝΑΠΝΟΕΣ

Πήρα μερικές παγωμένες ανάσες

και γύρισα να στις χαρίσω

Σου έγραψα άλλο ένα γράμμα

μα ήρθε πάλι πίσω.

Χάθηκα σε κάποιες γωνίες

περιμένοντας να γεμίσω

τον πόνο με καπνό

τελειωμένα τσιγάρα

έτοιμη να τα σβήσω

μα απ´ τις κάφτρες άναψα 

τις καραμελλένιες πορείες.

Και πάλι με ανάσες βαριές 

να σχεδιάζω τις ιστορίες

σα μαύρες πινελιές

σ´ ασημόχαρτα πάνω

με χολωμένες αναπνοές,

γραμμές παλάμης

που τις χαράξανε οι μοίρες.

Φτιάχνω ένα σπίτι και μέσα μπαίνω,

σ’ ένα χαρτί θα προσπαθήσω

το θάνατο μου να χωρέσω.

Φοράω τα καλά μου ρούχα

κάθε μέρα, για να είμαι όμορφη

όταν θα έρθει να με βρει.

Πάνω στις μαύρες μου γραμμές

ακροβατώ, μη και χάσω

τη μία μαγική στιγμή

που ο χρόνος δώρο θα μου κάνει.

ΒΟΥΗ

Το σκοτάδι βουίζει στ' αυτιά κάθε βράδυ
σαν τραίνο που στάσεις δεν κάνει
Η απουσία μια συννεφιά καρφιά
να βρέχει στο μυαλό που πονάει
Δυό μονότονες νότες και το ίδιο κομμάτι
 να παίζει ξανά και ξανά.
Μόνο η νύχτα εδώ τριγυρνάει
που τον ύπνο τον καίει σα ζωγραφιά,
σ´ ασημένια χαρτιά

ΤΟ 2.000 ΚΑΙ ΤΟ 9

Δυό χιλιάδες λέξεις

Πέφτουν σαν αστέρια

Μέσα στ' ακριβά ποτά

Παιχνίδια με τα παραμύθια

Χαμένα σε κρυφές σκέψεις

Δύο χιλιάδες καλοκαίρια

Σε σπίτια με χρυσά κλειδιά.

Λες να μην έρθει άλλο;

Και κοιταχτήκαμε

Με τη σκέψη να ξεγυμνώνεται

Τον τελευταίο εραστή σα να ζητά

Σε κάποια αλήθεια της μπροστά.

Τώρα πάμε!

Που τα νούμερά μας όλα,

Μας δώσανε την έμπνευση

Το φινάλε ενός μόνο αριθμού

Του μαγικού εννιά,
Τρία συν έξι εγώ,
πέντε συν τέσσερα εσύ.

Τώρα είναι η ώρα για αλλού.

Τώρα!

Που γελάμε κι όλα είν' αστεία.

Και τις δυό χιλιάδες σκέψεις

Πακέτο όλα, με τα εισιτήρια πάνω

Άσκοπες διακοπές ας πάμε.

"Θέλεις σίγουρα να κάνουμε

το ταξίδι αυτό μαζί;"

"Ναι θέλω,

Γιατί δεν θα ᾽ναι από πίκρα,

Γιατί η πλάκα δεν τελείωσε."

Σα να ξεκινάμε

Μια ακόμη σχολική εκδρομή,

Παίρνοντας το καλύτερο

Απ' τις ζωές μας υλικό.

Τέλεια το στήσαμε

Το τελευταίο σκηνικό

Αθόρυβο,

Στην μέση του Αυγούστου,

Τελευταίο ραντεβού

Πάνω στο Λυκαβηττό

Κι όταν τελείωσε το παιχνίδι

Με τους διακόπτες του μυαλού,

Ψάχνοντας την έξοδο κινδύνου

Το δρόμο πήραμε να πάμε

Στο δώμα ψηλά του λόφου

Φορώντας τα καλά μας ρούχα

οι φλέβες μας απλώσανε 

γύρω μας ένα σύννεφο από άρωμα.

-Προσφορά η τιμή για το δωμάτιο,

είναι δεκαπενταύγουστος! είπε,

τον μεθύσαμε με γέλια, 

με τα γέλια μας που δεν ήξερε,

που μόνο εμείς ξέραμε.
 -Το δωμάτιο που να βλέπει;

Ακρόπολη, Λυκαβηττό ή Ακάλυπτο;

-Ποιο τραγούδι εσύ θα ακούς;

Γυρνάς μ᾽ ένα σταυρό

 χαραγμένο στο μέτωπο

-Το Losing My Religion, εσύ;

-Εγώ το Me And My Bobbie Mc Gee

ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ

Μην φέρνεις πίσω ότι πήρες

είναι φθαρμένα τώρα πια

Μη μου ζητάς να σε κρατήσω

δεν έχω χώρο άλλο πια.

Ω Δια, πως πετά η σκέψη

τρέχει από δω, τρέχει από κει

Όσο και να φωνάζω "στάσου"

Αυτή, στιγμή δε σταματά.

Ποια είναι λεει η αφεντιά σου

που με διατάζει να σταθώ,

Είμαι ελεύθερη να παω

πότε από κει, πότε από δω.

Κι ακόμα δεν καταλαβαίνεις

ακόμα βρίσκεσαι εδώ,

Φύγε σου λεω, εξαφανίσου,

πριν γίνει η πίκρα ουρλιαχτό.

ΤΑΞΙΔΕΨΑ

Ταξίδεψα, ταξίδεψα
 όμως εκεί δεν φτάνω
 μοιάζει θαρρείς με όνειρο
 που βρίσκω και το χάνω.
Πέρασα μέσ´ από στενά
 και σκοτεινά δρομάκια,
 πέρασα μέσ´ από φωτιά
 κι αρχοντικά παλάτια.
Περπάτησα στα μάτια σου
για να ´βρω την αλήθεια
 μα τα ᾽κλεισες ειρωνικά
 λέγοντας παραμύθια.
Και ξέρω τώρα έφτασα
τέλειωσε το ταξίδι
πλήρωσα τόσο ακριβά
κάτι που λίγο αξίζει

ΛΟΥΡΙΔΑΣ

Έχω μάτια χρυσά και είμαι σε δυό σπίτια βασιλιάς...
γατάκια