Όμορφη Κι Απαλή

Το σώμα περίμενε να σε χαιρετήσει, να σε δει να φεύγεις
για να παραδωθεί σ᾽ έναν πυρετό που ήθελε να τα κάψει όλα.
Κι οι φίλοι μέρες σαν κι αυτές,
κάθε κουβέντα τους και μια αγκαλιά
που ζεσταίνει και μαλακώνει την ψύχρα του θανάτου της,
μιας απώλειας που κάθε μέρα πιο πολύ, φαίνεται να πονάει.
Έρχεσαι όμως στον ύπνο μου, όμορφη κι απαλή -έτσι όπως ήσουν- και μου λες
που να πάω,
τι ν᾽ ακούω
και πως να πετάω μακριά,
απ᾽ τα λίγα, τα φθηνά.

"Χεράκι μου"

Το τελευταίο που κατάφερες να μου πεις ψιθυριστά,
 κοιτάζοντας το χέρι μου μέσα δικό σου, ήταν... "Χεράκι μου".
"Ναι το ξέρω, από σένα το πήρα, ή εσύ μου το έδωσες."
Μέσα στο χέρι σου,
αυτό που κάποτε έσφιγγες για να μου δώσεις ζωή απ᾽ την ζωή σου, αυτό το ίδιο,
μου ζητούσε
δέκα ολόκληρα λεπτά, να του δώσω δύναμη για να μ᾽ αφήσεις και να φύγεις. Για να ελευθερωθείς. Και το έκανα.
Αλλά ακόμα αισθάνομαι να έχω το χέρι μου μέσα στο δικό σου.
Εκείνη την ώρα, μαζί σου, έσβηνε η πανσέληνος κι ανέτειλε ένας παγωμένος Κυριακάτικος ήλιος.

(Όταν τα τραγούδια αλλάζουν νόημα... )

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ

Πάντα θα έχεις τα μάτια σου πάνω μου

με το πιο ζεστό σου χαμόγελο
και τα χέρια σου μια αγκαλιά.
Μέσα της θα ᾽μαι.
Μου χάρισες την καρδιά σου.
Θα χτυπάει για πάντα μέσα μου.