διαδρομή 88-16

Διαδρομή εντός των τειχών:
Νικ. Ουρανού, Δαφνομήλη, Εθ. Μακαρίου, Πατρ. Ιωακείμ, Ιπποκράτους, Α. Μεταξά.

22-Μ

Υπάρχει μια απάντηση για κάθε ερώτηση;
Οι κυβερνώντες ξέρουν,
θέλουν τους αλλόθρησκους πρόσφυγες ζωντανούς κι ασφαλείς.
Κι έτσι θα τους κρατήσουμε στην γλυκιά μας πατρίδα.
Για φαντάσου να είχαν περάσει τα σύνορα
και να είχαν φτάσει στη Γαλλία, στο Βέλγιο...

βόλτα

Στην αρχή της κάθε βόλτας χανόμαστε στις μυρωδιές που προσπαθούμε να κλέψουμε
περνώντας από κάποιο μαγαζί που πουλάει τις αναμνήσεις, σε δοκιμαστικά γυάλινα ακριβά μπουκαλάκια με vaporizateur. Χώνουμε τη μύτη μέσα στον αέρα με τις σταγόνες και σκεπάζουμε τα μάτια με κουρτίνες ημιδιάφανες.
Δεν θα μας χωρίσουν. Δεν μας χωρίσανε ποτέ.
Άλλη μια χούφτα αρωματικές καραμέλλες να φύγει η γεύση του δυσάρεστου και συνεχίζουμε για άλλη μια βόλτα.
Ξεχνιόμαστε με τα ρολόγια που δείχνουν άλλη ώρα και προσποιούμαστε πως δεν πέρασε ο χρόνος. Πως δεν φτάσαμε ως εδώ. Πως ποτέ δεν θα γίνουμε έτσι όπως ... ;;;

Στο τέλος της βόλτας χαρίζουμε ένα φιλί γεμάτο φόβο. Το φόβο του τελευταίου.
Της τελευταίας βόλτας.

Το στοίχημα

Με εκείνα τα ψηλοτάκουνα,
που με τόση άνεση
έκανε τις δουλειές του σπιτιού,
έβαλε στοίχημα πως θα περπάταγε
εκεί που σκάν' τα κύμματα.
To 'ξερε πως θα χάσει,
στα πρώτα κιόλας βήματα,
αλλά βρήκε κάποιο λόγο
να ρίξει σε όλες τις πληγές αλάτι.

Πλάκα

...και Άνοιξη

καρναβάλια

Ότι και να πούμε και να μην πούμε,
λίγες μέρες κρατάει το καρναβάλι.
Ευτυχώς...;

Ε-Α

-Θα με αφήσεις να φύγω, να σε αφήσω;
-Ναι, αλλά δεν θα σε συγχωρήσω.
-Μη μ᾽ αφήσεις, τότε.
-Θα σ᾽αφήσω για να σε ακολουθήσω.
-Θα με ακολουθήσεις για να με τιμωρήσεις.
-Θα σε ακολουθήσω μήπως και σου λείψω...

Εξαφάνιση

Όταν συναντηθήκανε
μετά από κάποιες προτάσεις
που ανταλάξανε
καταλάβανε την έκρηξη,
από μια σύγκρουση
που άλλαξε τη ροή
όλων των υγρών
από το μυαλό ως τα νύχια.
Τα μάτια εκείνα βλέπανε
όλες τις σκέψεις
και τα χείλη τις περιγράφανε
χαμηλόφωνα στο αυτί.
Χαθήκανε μαζί μια νύχτα
κάτω από ένα γεμάτο φεγγάρι.
Ανέβηκαν στο μαγικό χαλί,
άλλοι λένε Ζανζιβάρη
κι άλλοι κάπου Σαμαρκάνδη
πως τους είδανε.

21-Φ

Έτριξε το ξύλο στο πάτωμα, για να της θυμήσει πως δεν κλείδωσε την πόρτα πίσω της. Γύρισε και υπάκουσε στην υπενθύμιση. Μια στροφή στο κλειδί για να τ᾽αφήσει όλα έξω.
Δεν ήταν αυτό όμως που έπρεπε να θυμηθεί.
Το σκέφτηκε όταν άφησε την επόμενη πόρτα ανοιχτή μπροστά στο πέλαγος, εκεί που χάθηκε το βλέμμα της. Την πήρε μαζί της στους χρόνους που όταν έμπαινε στο σπίτι αυτό, έβρισκε πάντα το χειμωνιάτικο επισκεπτήριο που άφηναν τα κύμματα, την άμμο και κάποια κοχύλια. Της το έδειχνε κι εκείνη της έλεγε να το κρατήσει φυλακτό ως την επόμενη άνοιξη.
Φόρεσε κάτι από πάνω, άκουσε το γέλιο της και την φωνή της να της λέει πως
δεν έχει πια κοχύλια στο σπίτι αυτό κι η άμμος τελείωσε. 

δέρμα

Tο δέρμα κι όχι το αίμα
είναι αυτό που αισθάνομαι να μου κρατάει το χέρι.
Το ίδιο θα έλεγες κι εσύ...