ΟΤΑΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΑ

Δεν τα κατάφερα φρόνιμη να μείνω
να κάτσω ήσυχη μέσα στο σπίτι

παρέα με τον θεϊκό μου γάτο Λουρίδα,

μα βγήκα έξω σαν την κατσαρίδα,
πήρα απ' την κάβα δίπλα ένα κρασί
κι έτρεξα καρφί στη φίλη μου Κατίνα.
Τα ήπιαμε, τα είπαμε
απόσταση και μαράζι.

Στο δρόμο συλλογίστηκα
πως ψες βράδι δεν έκλεισα μάτι
και μ' έκοψε μια μαύρη πείνα.
Γυρνώντας γλυστρώ στο σκαλοπάτι
σπάω πόδι, σπάω χέρι και λεκάνη
τίποτα όρθιο δεν άφησα 
και τώρα να! στου πόνου το κρεββάτι.
Περάσαν φίλοι και γνωστοί,
μα χέρι βοήθειας δεν δώσανε.
Μόνο ντουλάπια και ψυγεία
με φαγητά, τ' αδειάσανε
και φεύγοντας φωνάξανε,
"θα τα πούμε μωρέ, περαστικά,
γυναίκες σαν και σένανε είναι θηρία.
Μη μασάς".
Τι να μασήσω ρε παιδιά, δεν έμεινε ούτε φλούδα
κι ούτε να περιθάλψετε,
καλύτερα να φώναζα τον ίδιο τον Ιούδα.
Αλλά κι εγώ, καλά όταν θα γίνω

στα μούτρα θα τους φτύσω

και με τακούνι στον κάλο τους θα πατήσω.