Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΑΚΟΣ

Άλλαξα την ζωἠ μου
και μπήκα σ´ άλλο παραμύθι

τον δράκο πάλι αγάπησα

τον κράτησα μέσα στο σπίτι.
Προσμένοντας

με το χάδι του
κάθε που βραδιάζει
στο κρεβάτι του

γλυκά να με κοιμίζει.

Με πουπουλένιες κουβέντες

περίμενα να με τυλίγει,

το κρύο έξω να κλείνει.

Να με μάθει τι θες

μέσ᾽ απ᾽ το άγνωστο βλέμμα

και τις βαριές σιωπές.

Γιατί άρχισα να φοβάμαι 

το νόημα απ´ τις λέξεις μου

κι άρχισα να τις κλειδώνω 

στο κουτί με τις σκέψεις, 

μη και σε λάθος σειρά τις βάλω.

ΛΟΓΙΑ

     

Σου αφήνω μόνο μια μυρουδιά,

την κλείνω σε μπουκάλι

Αν τύχει κι η θύμηση λυγίσει,

στη ζωή σου πίσω

για να με γυρίσει.

Η παρουσία μου έγινε βαριά

και κλέβει τη ζωή 

μέσα απ´ τα χέρια σου,

γιατί δεν χαμογελάει άλλο πιά.

Τα λόγια πέφτουν σαν σπαθιά,

κόβουν ομφάλιους λώρους, 

χωρίζουνε τους δρόμους μας,

πατάνε πάνω σ´ όρκους.

Είναι οι στιγμές,

που σβήνουνε τους χρόνους.

Η δύναμη που έχει η στιγμή

να διαγράψει τη ζωή.

Η δύναμη που έχει το στόμα

να κάνει την αγάπη χώμα.

ΔΡΟΜΟΙ ΙΙ

Στον δικό σας το δρόμο,

κάθε στενό είναι δικό μας

κάθε σοκάκι εμείς το βαφτίσαμε

και το ποτίσαμε με δάκρι και πόνο

κι όσο πονάμε τόσο μακριά μας

διώχνουμε τον δικό σας τον φόβο.

 Μας δένουν τα χέρια

μας ραντίζουν σα φυτά

μας κοιμίζουν με χάπια.

Νομίζουν πως τα όνειρά μας

θα κάνουν φτερά.

Δεν ξέρουν πως οι δρόμοι 

έχουν τα δικά μας σοκάκια

και στενά που φοβίζουν

τα μικρά τους μυαλά.

Πως κάθε όνειρο ανήμερο,

θερεύει σε κάποια στοά.
Εκεί τα κεφάλια δεν σκύβουν,

εκεί λοιώνουν οι φόβοι,

και γράφονται αλλοιώς οι νόμοι.

Νόμοι της πείνας, της δίψας

της αγωνίας για σένα και μένα.
Κάθε όνειρο τρόμος και σφαίρα
που πίσω σε σας πάλι γυρνά.

Σφαίρες σφηνώνονται σε σάρκα

-"μεμονομένα περιστατικά", πολλά-

ο δρόμος μυρίζει θάνατο,

αλυσίδες, ξύλο, κελιά.

Βγαίνουμε πάλι απ´ τα στενά,

εδώ είμαστε, σε σας μπροστά
να πολεμάμε για το όνειρο
να πολεμάμε για το χαμόγελο,
πρωταγωνιστές στους εφιάλτες σας.
Στον επόμενο στίχο
άσε με να σε φιλήσω

.