Δυό χιλιάδες λέξεις
Πέφτουν σαν αστέρια
Μέσα στ' ακριβά ποτά
Παιχνίδια με τα παραμύθια
Χαμένα σε κρυφές σκέψεις
Δύο χιλιάδες καλοκαίρια
Σε σπίτια με χρυσά κλειδιά.
Λες να μην έρθει άλλο;
Και κοιταχτήκαμε
Με τη σκέψη να ξεγυμνώνεται
Τον τελευταίο εραστή σα να ζητά
Σε κάποια αλήθεια της μπροστά.
Τώρα πάμε!
Που τα νούμερά μας όλα,
Μας δώσανε την έμπνευση
Το φινάλε ενός μόνο αριθμού
Του μαγικού εννιά,
Τρία συν έξι εγώ,
πέντε συν τέσσερα εσύ.
Τώρα είναι η ώρα για αλλού.
Τώρα!
Που γελάμε κι όλα είν' αστεία.
Και τις δυό χιλιάδες σκέψεις
Πακέτο όλα, με τα εισιτήρια πάνω
Άσκοπες διακοπές ας πάμε.
"Θέλεις σίγουρα να κάνουμε
το ταξίδι αυτό μαζί;"
"Ναι θέλω,
Γιατί δεν θα ᾽ναι από πίκρα,
Γιατί η πλάκα δεν τελείωσε."
Σα να ξεκινάμε
Μια ακόμη σχολική εκδρομή,
Παίρνοντας το καλύτερο
Απ' τις ζωές μας υλικό.
Τέλεια το στήσαμε
Το τελευταίο σκηνικό
Αθόρυβο,
Στην μέση του Αυγούστου,
Τελευταίο ραντεβού
Πάνω στο Λυκαβηττό
Κι όταν τελείωσε το παιχνίδι
Με τους διακόπτες του μυαλού,
Ψάχνοντας την έξοδο κινδύνου
Το δρόμο πήραμε να πάμε
Στο δώμα ψηλά του λόφου
Φορώντας τα καλά μας ρούχα
οι φλέβες μας απλώσανε
γύρω μας ένα σύννεφο από άρωμα.
-Προσφορά η τιμή για το δωμάτιο,
είναι δεκαπενταύγουστος! είπε,
τον μεθύσαμε με γέλια,
με τα γέλια μας που δεν ήξερε,
που μόνο εμείς ξέραμε.
-Το δωμάτιο που να βλέπει;
Ακρόπολη, Λυκαβηττό ή Ακάλυπτο;
-Ποιο τραγούδι εσύ θα ακούς;
Γυρνάς μ᾽ ένα σταυρό
χαραγμένο στο μέτωπο
-Το Losing My Religion, εσύ;
-Εγώ το Me And My Bobbie Mc Gee
