ΖΕΣΤΗ

Η ζέστη της κυλούσε μέσα μου

Τροφή κάθε αισθήματος,
Πιο φωτεινό απ’ τον Ηλιο
Πιο μακρινό απ’ τον Πλούτωνα.
Κι ήταν μέσα μου, ναι,
Ακόμη την αισθάνομαι
Να ζεσταίνει κάθε μου κύτταρο,
Να χαϊδεύει τα νεύρα μου
Να φιλάει το μυαλό μου
Τόσο απαλά και να χάνομαι.
Με καληνύχτιζε σιωπηλά,
Ένας άπιαστος, ασύγκριτος
Αθέατος, ονειρικός έρωτας,
Μια ηδονή, ταξίδι στο σύμπαν
Κι εγώ στο κέντρο
Ο μοναδικός θεατής,
Ο μοναδικός εραστής.

  (Άντες)