ΔΡΟΜΟΙ ΙΙ

Στον δικό σας το δρόμο,

κάθε στενό είναι δικό μας

κάθε σοκάκι εμείς το βαφτίσαμε

και το ποτίσαμε με δάκρι και πόνο

κι όσο πονάμε τόσο μακριά μας

διώχνουμε τον δικό σας τον φόβο.

 Μας δένουν τα χέρια

μας ραντίζουν σα φυτά

μας κοιμίζουν με χάπια.

Νομίζουν πως τα όνειρά μας

θα κάνουν φτερά.

Δεν ξέρουν πως οι δρόμοι 

έχουν τα δικά μας σοκάκια

και στενά που φοβίζουν

τα μικρά τους μυαλά.

Πως κάθε όνειρο ανήμερο,

θερεύει σε κάποια στοά.
Εκεί τα κεφάλια δεν σκύβουν,

εκεί λοιώνουν οι φόβοι,

και γράφονται αλλοιώς οι νόμοι.

Νόμοι της πείνας, της δίψας

της αγωνίας για σένα και μένα.
Κάθε όνειρο τρόμος και σφαίρα
που πίσω σε σας πάλι γυρνά.

Σφαίρες σφηνώνονται σε σάρκα

-"μεμονομένα περιστατικά", πολλά-

ο δρόμος μυρίζει θάνατο,

αλυσίδες, ξύλο, κελιά.

Βγαίνουμε πάλι απ´ τα στενά,

εδώ είμαστε, σε σας μπροστά
να πολεμάμε για το όνειρο
να πολεμάμε για το χαμόγελο,
πρωταγωνιστές στους εφιάλτες σας.
Στον επόμενο στίχο
άσε με να σε φιλήσω

.