#27-Μ

Με τέτοια νέα, καθημερινά, βλέπω (στην καλύτερη), να έρχεται ιπτάμενη κατά πάνω μας η "αγία" σαγιονάρα του Παΐσιου.
Και να ´ναι και Πήγασος!

#26-M

Το πιστοποιητικό ψυχικής υγείας δεν πρέπει να ανανεώνεται κάθε χρόνο,
μόνο σε πιλότους εναέριας κυκλοφορίας,
αλλά και για όποιονδήποτε οδηγεί κάποιο όχημα. 

(25 χρόνια πριν. Όταν άλλαζε η συμπεριφορά του, λόγω Alzheimer)

#25-Μ

Κι όσο η τεχνολογία προχωράει και δεν προλαβαίνουμε τις έξυπνες μηχανές και μηχανάκια το ένα μετά το άλλο,
τόσο ο ανθρώπινος μηχανισμός γίνεται όλο και πιο απάνθρωπος.
Πολιτιστικό-θρησκευτικό-κοινωνικός μεσαίωνας και πόλεμος.
Διαβάζοντας τα νέα και περιμένοντας τα χειρότερα!

"Φανταστικοί" γονείς

  Πολύ συχνά μου έλεγε, στο προαύλιο του σχολείου, πως ήταν υιοθετημένος. Εκθείαζε τους "πραγματικούς", "βιολογικούς" γονείς κι επειδή δεν τον ρώταγα, από που ξέρει τι σόϊ κουμάσια ήταν, συνέχιζε την ιστορία του. Οι πραγματικοί του γονείς ήταν άνθρωποι που "δεν μπορείς να φανταστείς".

 Προσπαθούσα να φανταστώ πώς είναι αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί που "δεν μπορείς να φανταστείς".  Το μυστικό του δεν το είπα πουθενά, αλλά προσπαθούσα να τον πείσω να βρει αυτούς τους γονείς και να μείνει μαζί τους.

 Άρχισα να φαντάζομαι κι εγώ  πως είχα κάποιους "φανταστικούς" γονείς, αλλά δεν το έλεγα, το κράτησα για μένα.

 Όταν μεγάλωσε σταμάτησε να μου το λέει όπως κι εγώ, σταμάτησα να το σκέφτομαι. 

Ήταν ίδιος ο πατέρας του!

Julian's clarinet

Λου από βεΛούδο

                                              "Έχω καταφέρει να κάνω τη ζωή τους,
                                                πιο απαλή κι απ´ τη γούνα μου"

Βούδας

Αυτά που άκουγα να λες στον πράσινο Βούδα

προσπαθώ καταλάβω.

Τόσα χρόνια που έφυγες χωρίς να μπορέσεις 

να μου τα εξηγήσεις.

Κάπου κάπου τον αγκαλιάζω και του μιλάω κι εγώ,
τον ρωτάω για σένα.

Σμύρνη

 Λίγο πιο ανατολικά θα πάμε, εκεί, στη Σμύρνη.
 Σα να ήταν η πόλη των παραμυθιών, φτάναν στ´ αυτιά μου οι ιστορίες της καθημερινής ζωής και του σπαρακτικού ξεριζωμού των παππούδων.
Μια ζεστή αγκαλιά γινόταν τότε, ο τόπος αυτός απ´ τα λόγια τους... κι όπως σε όλα τα παραμύθια υπάρχει κι ένας κακός λύκος, έτσι φάνταζε στο παιδικό μου μυαλό το απάνθρωπο κυνηγητό απ´ τα σπίτια τους, ο χωρισμός απ´ τους δικούς τους, η ορφάνια τους.

Θέλω να πατήσω και να μυρίσω το χώμα που πάνω τους ζήσανε, παίξανε, πονέσανε

κυνηγηθήκανε.

Αυτό το χώμα που φέρανε μαζί τους -με του διωγμού τον εφιάλτη- εδώ.

Αυτό το μέρος που με διάλεξε και διάλεξα, τότε.

Ένα εισιτήριο για τη Σμύρνη των παιδικών παραμυθιών.

#Χappi

.............................................................
βρήκα το γιατρό μου έδωσε το χάppy
και μπήκε το μυαλό σε τάξη...

ΑΛΛΗ ΑΝΟΙΞΗ

Αν είναι γκρίζα

η πόλη και γκρινιάρα,

ο ουρανός με μια αγκαλιά

άρωμα και πολλά φιλιά,

παίζει, σκόρπιζει άνοιξη

και μια γλυκειά ζαλάδα.

Η σκούρα βαριά κουρτίνα

πέταξε σαν πουλί μακριά.

Βρήκαμε την ευκαιρία,

άλλον ένα λόγο
για της καρδιάς την αταξία,

να λέμε αστεία

και να γελάμε δυνατά στο δρόμο.

#11-Μ

Βλέπω: Το blues που δεν έφαγα πάνω σε μια μπανανόφλουδα που δεν πάτησα!

11

Χώρεσε ανάμεσα στις λέξεις,
 έμεινε εκεί και μ´ ακολούθησε
σ᾽ ένα τετράδιο, έντεκα χρόνια.

#τίποτα3

χρειάζεται χρόνος και τρόπος
για να χαρείς το τίποτα.

Βήματα

Πέρασε ο καιρός, 

τα βήματα ξέχασα,

"χορός για δύο",

τα πόδια μπερδεύω
σε πατάω, με πατάς.
Έπεσα.

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Κι ενώ όλα γύρω βρίσκονται σε αποσύνθεση,
μαθαίνω να στέκομαι όρθια σε στάση προσοχής.
Τιμωρία, δίπλα από την σπασμένη τζαμαρία,
στο ετοιμόρροπο ισόγειο, το παλιό σχολείο,
για ώρες στο ένα πόδι, ισορροπιστής
μπροστά στην αλήθεια... απ´ τα παραμύθια.