κι απλά σε ρωτάω ποιόν δρόμο να πάρω
θελω κι εγώ να φύγω από εδώ
θέλω να πάω και να φτάσω αλλού
μεσ το ποτάμι να βαφτίσω το νου
και όποια κατάρα από μέσα να βγάλω
Να ξεράσω ότι έχει μείνει λειψό
που τυραννάει την ψυχή, το μυαλό
από έναν έρωτα ατέλειωτο και τυφλό
στα σκοτάδια το σώμα έχει αιχμάλωτο
ψάχνει και βρίσκει τις πληγές
που μπροστά του ξεγυμνώνονται
με νύχια τις ξύνει δυνατά, να πονά
Πως μεγαλώσαμε κι εσύ κι εγώ
πως βάρυνε τόσο η καρδιά
μετά από πόσες ανείπωτες σκέψεις
που πονάνε φτάσαμε ως εδώ.
Προσπαθώ μάταια να τις μετρώ.
Πάνω στο σώμα αυτό λέω προσευχή
Ξέρω πως όλη η αγάπη είναι μέσα εκεί
Άλλο δεν θα περιπλανηθώ
Να βρω ένα τρόπο να σε πονάω
Έψαχνα από τότε που βγήκα
Μέσα από κείνο το σάρκινο σακί
Να κόψω αυτό το σκοινί από δέρμα,
Που με σερνει κάτω από ματωμένο αιδοίο
Κλείνω τα μάτια και σκόνες σκορπάω
Μη δεις πως με φέρανε οι άλλοι
Πως με βιάσανε στο δικό σου κρεβάτι
όταν ξέχνούσα να κάνω προσευχή το βράδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου