ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

Με φωνάζει η βροχή, για να ξυπνήσω

να τρέξω να την αγκαλιάσω,

να κοιμηθούμε σα πρώτη φορά μαζί

και μέσα στα σκοτάδια της να αγιάσω.

Πέφτω στην αγκαλιά της σα μωρό,

με καθαρίζουν τα νερά της

σκουπίζει το αίμα, γιατρεύει τη πληγή

μου ψιθυρίζει τη δικιά της προσευχή.

Το χτες μη το φοβάσαι, δεν θα ξαναρθεί,

έφυγες μακριά, έχεις ξαναγεννηθεί,

μια αστραπή μονάχα θα σου δείξει

τον εφιάλτη που εκεί πίσω έχει χαθεί.
Μόνο τόσο, όσο κρατάει αυτή η λάμψη
θα φανεί ότι έμεινε από την εγκατάλειψη
μέσα στο στοιχειωμένο σου το σπίτι
και θ᾽ απλώσει στην ψυχή φως και γαλήνη.