Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παραμύθι;
Καταλαβαίνεις πως όλα χάθηκαν γύρω σου, όταν αρχίζουν να σε συγκινούν απλές ανθρώπινες πράξεις. Μοιάζουν με κάποια απ´ τ´ αγαπημένα θλιμμένα παραμύθια που μικρός διάβαζες και σου φαινόντουσαν πως ήταν τεράστια και χανόσουν σ´ αυτά. Έμπαινες μέσα τους αλλά πάλι δεν μπορούσες να κάνεις κάτι, να κλέψεις, να εξαφανίσεις λίγη από τη θλίψη με την μαγεία που πίστευες πως είχαν οι νεράϊδες με τα μαγικά ραβδιά.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παραμύθι;
Ήσουν μόνος και μικρός και δεν έφτανες ν᾽ ανοίξεις την μεγάλη βαριά πόρτα, για να βάλεις μέσα στη ζέστη και στο γεμάτο τραπέζι, το κοριτσάκι που πεινασμένο ξύλιαζε έξω για να πουλήσει τα σπίρτα κι αργοπέθαινε ανάβοντας το ένα μετά το άλλο, για να ζεσταθεί.
Έτρεχες στο παράθυρο μήπως το δεις και το φωνάξεις να έρθει μέσα. Αλλά αυτό κάπου κρυμένο περίμενε κάποιον θάνατο για να λυτρωθεί και δεν το έβλεπες. Ήταν αγαπημένο -αλλά- παραμύθι.
Ποιο είναι τώρα το αγαπημένο σου παραμύθι;
Τώρα το βλέπουμε αλλά δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα και κάνουμε πως κοιτάμε αλλού. Ότι και να πούμε θα είναι κάτι ακαταλαβίστικο, κάτι που θα συμφωνήσουν μερικοί μαζί μας και θα γυρίσουμε στο σπίτι, που ακόμα μας έχουν αφήσει να ζούμε -και να είμαστε ευχαριστημένοι γιατί υπάρχουν τα χειρότερα- να πάρουμε μια δόση χάπια απ´ αυτά που σε κάνουν να μην πολυσκέφτεσαι. Απ´ αυτά που ξέρουν όλοι, πως τα παίρνουν οι πάντες.
Αυτό το θλιμμένο παραμύθι έστησε το σπίτι του έξω απ´ την πόρτα μου και σκοντάφτω κάθε φορά που πάω να βγω απ´ την έξοδο. Μόνο στην έξοδο το βλέπω. Γιατί στην είσοδο κλείνω τα μάτια μη τυχόν και και μ´ ακολουθήσει το βλέμμα του και ξεχυλίσει το σπίτι από αηδία και πνιγώ.
Ποιο είναι τώρα το αγαπημένο μου παραμύθι;
Το έχω φάει, αλλά επειδή ήμουν χορτασμένη, μπούκωσα και ξέρασα στα σκουπίδια το μισό.
Είναι αυτό το άλλο μισό που κάποιος ψάχνοντας το βρήκε, το ξετύλιξε όπως-όπως βιαστικά και το έφαγε.
Είναι ίσως πάνω σ´ ένα τραίνο που δεν ξέρω τον προορισμό.
Πάλι δεν βλέπω. Πονάνε τα μάτια. Μεγάλωσα. Έμαθα από δικαιολογίες...
