Λόγω ιού----- Για τον Ν.Σ.

 Καθώς ο φόβος μπαίνει από τις χαραμάδες 

—ο χρόνος εκεί μας βρίσκει κρυμμένους—

τον ορίζει καθένας  με άλλο όνομα επιστημονικό!

Μιλάμε και γράφουμε με τη φωνή δυνατή, κι επιμονή

γι᾽ αυτό που μας βόλεψε δήθεν να καταλάβουμε από το νεκρικό αόρατο.

-Χαίρεται, πως είσθε αυτήν την εποχή;

-Α, πολύ καλά! Αυτός ο ιός, μου ξανασυστήνει τους ανθρώπους.

-Ζωή σε λόγου μας...

-----------------------------------------------------------------

Και ξαφνικά πέρισυ τον Ιούνιο....

Αυτές οι δύο ευχάριστες, χωρίς πίεση συναντήσεις θα κλείναν εκεί, αιφνιδιαστικά. Εμφανίστηκε και χάθηκε για να μου δείξει κάτι που ήξερα, αλλά κάπου ήταν χωμένο για να μην το βλέπω. Το έφερε στην επιφάνεια χωρίς καμιά προσπάθεια. 

Δεν θα υπάρξει άλλη συνάντηση μαζί του κι εγώ θα αναρωτιέμαι τι όπλησε την ψυχή του με αυτήν την απελπισμένη δύναμη για το τέλος του. Χωρίς να μου δείξει τι έκρυβε στις απότομες στροφές της ψυχής του. Τι υπήρχε πίσω από το γελαστό βλέμμα. Προσπαθώ να γυρίσω την ταινία της ζωής σε εκείνες τις μέρες, τις δυό φορές που τον είδα, να ψάξω κάτι που έδινε κάποιο σημάδι κι όλο σκοντάφτω πάνω στην αισιοδοξία του. Σ᾽ αυτήν την παράλογη αισιοδοξία στο τέλος μια ασφυχτικά κλειστής άνοιξης.  

Τώρα φαντάζομαι πως θα έβλεπε το φως του τελευταίου ταξιδιού του μπροστά του και θαμπώνομαι από αυτήν την γαλήνη, ενώ όλα γύρω μας ήταν σκιερά και αμφίβολα. 

Διάφανο δέρμα και μέσα πολύχρωμες πεταλούδες με κλωστές δεμένες τον τραβούσαν προς τα πάνω.

Προς το ίδιο μέρος ταξιδεύουμε. Μερικοί με λιγότερες κι αλλοί με περισσότερες στροφές.

Περπατάω στους άδειους, κλειστούς δρόμους της πόλης και βλέπω —στην κορδέλα ενός καπέλου Παναμά — την λέξη courage ακουμπισμένο στο πίσω μέρος ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Το κύτταζα από το τζάμι αλλά δεν μπορούσα να το φορέσω, ούτε να το πιάσω. Να το πιάσω να δω αν είναι πραγματικό γιατί όλα γύρω μοιάζουν άσχημα όνειρα, εφιάλτες. Οι άδειοι δρόμοι, τα κλειστά μαγαζιά, το απλησίαστο εχθρικό μάτι που με καχυποψία με κυττάει στο σούπερ μάρκετ.

 Οι βόλτες σε μια άγνωστη πόλη, λίγο πριν πάρει κάποια άλλη μορφή, λίγο πριν την ρουφήξει το τέλος μια εποχής που γίνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο μακρινό παρελθόν.  Περίπατος στο όριο του χρόνου και του χώρου. 

Πέρασε εκείνη η άνοιξη κι ήρθαν οι επόμενες εποχές. Και ζήλευα το φευγιό του και τον μακάριζα. 

Ήρθε η άλλη εποχή και μετά ακολούθησε η επόμενη. Από μια ξυραφιά η κάθε μια τους. Μπουκωμένες με αριθμούς μόνο, ποσοστά και φάρμακα. Με προσευχές σε εταιρίες....