Μαζί με τον καφέ κάθε πρωΐ
θυμάσαι τι λέγαμε για τα σπίτια,
όταν τα βλέπαμε στα όνειρα μας;
Θυμάσαι που ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον
πως ήταν το κάθε σπίτι
και το περιγράφαμε τόσο αναλυτικά
σα να ζούσαμε σ᾽ αυτό,
μέχρι και στην πιο σκοτεινή γωνιά;
Ένα απ´ αυτά τα σπίτια θυμάμαι
και μέσα του μπαίνω ξανά
χωρίς να φοβάμαι που είναι,
ένα ετοιμόρροπο ερείπιο πια.
Χωρίς να φοβάμαι το φάντασμα
κάτω απ´ το ανοιχτά παράθυρα
μέσα στην βαρυχειμωνιά
να παίζει το ίδιο κομμάτι πάλι
που μου χαράζει σα ξυράφι την ψυχή
κι άντε πάλι, από την αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου